ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

เฮียวกะ มินามิ - เกิดมาเพื่อกิน

'เธอ' ไม่สนว่าจะมีใครตายหรือโลกใบนี้จะเป็นยังไง...สิ่งที่เธอสนใจคือ 'ปกป้องพวกเขา' เพียงเท่านั้น

จะเป็นอย่างไรเมื่อมาริน่าดันทะลุมิติมาอยู่ในร่างของมาริน่า ก็อนท์ ลูกสาวคนเล็กของบ้านก็อนท์และเธอยังมีสักเป็นน้าสาวของว่าที่จอมมารที่ยังไม่มาเกิดอีกด้วย ในนิยายมันไม่เห็นจะมีคนชื่อมาริน่า ก็อนท์เลยน่ะ

ผมเนี่ยแหละลูกชายของเอ็นเดเวอร์ ผมเนี่ยแหละฝาแฝดของโชโตะ และผมเนี่ยแหละ!คือความผิดพลาดทางอสุจิของเขา!! “แล้วผมไม่ใช่ลูกป๊าหรอ! ผมมาเรียกร้องในฐานะผมที่เป็นลูกป๊า!” “ชูยะ พ่อขอร้อง ไปนอนเถอะลูก”

ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่สามารถทำตัวเป็นฮีโร่ได้หรอก เพราะฉันคือฆาตกรที่มีความสุขที่สุดเวลาฆ่าคนนี่นา

ใครก็ได้บอกทีว่าฉันไม่ได้ฝันไป “คุณครับทำใจดี ๆ ไว้นะครับ!” เสียงเด็กชายตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง “เขาตายยังอะ?” “อย่าแช่งเขาสิครับคุณลูฟี่!” ปล่อยฉันตายไปเถอะหมอ……

เธอมาจากท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ผู้คนที่นั่นแสวงหาสมบัติในตำนานและพี่ชายของเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น "โจรน่ะไม่เคยให้สมบัติหลุดมือไปหรอกนะ :)"

ทุกคนรู้ดีว่า ‘เดรโก มัลฟอย’ หวง ‘ดอกบัว’ ดอกนั้นมากแค่ไหน { คำเตือน : ระวังงูในสระบัว }

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

เพื่อที่จะได้พลังมา เขาตัดสินใจเดินทางไปทดสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเป็นหนึ่งใน “ภาคีธรรม์อาถรรพ์” สถาบันปลุกปั้นจอมขมังเวท หากแต่เบื้องหน้าอันสวยงามยิ่งใหญ่ก็ยังแฝงไปด้วยเบื้องหลังอันดำมืดสุดคาดคิด...

คบกับพี่ เธออาจจะเจ็บทุกวัน รับได้ไหม?

เธอก็เป็นแค่รุ่นพี่ที่อยากดูแลรุ่นน้องให้ดี แต่ทำไมรุ่นน้องถึงโตมาเป็นคนแบบนี้! #จิโตเสะเหนื่อยมากนะ

ท่ามกลางศึกสุดท้ายอันเป็นศึกชี้ชะตา ทั้งความสูญเสียและโลกอันสงบสุขที่กำลังจะมาเยือน จิเคโกะหลับไปทั้งๆอย่างนั้น ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งในโลกที่ตนไม่คุ้นเคย “อ่า..ญี่ปุ่นเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือนี่”

นี่คือมหกรรมเรื่องสยองอันไร้เดียงสา เมื่อจู่ๆ ผีที่เกิดขึ้นในจินตนาการของเด็กๆ ก็เกิดมีตัวตนจริงขึ้นมาและออกอาละวาดไปทั่ว

"ความสัมพันธ์งั้นเหรอ...ยุ่งยากจัง" คำพูดนั้นทำให้ฟุยุมิได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจขณะที่ทิ้งตัวลงพิงนางิที่นั่งอยู่ข้างเธอ... ความรักมันก็เป็นเรื่องยุ่งยากเสมอนั่นล่ะ