ค้นหา

'ถ้าหากว่า..ได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งละก็..ฉันอยากจะเปลี่ยนมัน..เปลี่ยนโชคชะตาของพวกเรา'

จะผิดไหมถ้าเธออยากโอบกอดเขาเอาไว้ด้วยความเห็นแก่ตัวสักครั้ง

นักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีนคนนั้น ทำเอาสองตัวเป้งของโรงเรียนเฉพาะทางไสยเวทย์โตเกียวยอมสยบแทบเท้าเลยเหรอ ?

‘ พวกเราต่างถูกชักนำโดยศรัทธาอันมืดบอด ถึงแม้จะเป็นความศรัทธาจอมปลอม แต่เรายังคงเชื่อในรักนี้ ‘

ถ้าพูดถึงไสยเวท ก็ต้องนึกถึงของปลุกเสก หรือไม่ก็น้ำมนต์ไม่ใช่หรือไง แล้วไอ้คำสาปพวกนี้มันคืออะไรกันล่ะนั่น

ความรู้สึกที่ค้างคาใจหลังมังงะจบ มันทำให้รู้สึกว่าถ้าพวกเขามีตัวตนจริง ๆ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า ถ้าคำอธิษฐานของเราเป็นจริงขึ้นมา จะทำให้พวกเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ใช่ไหม

เห็นเด็กน่าสงสารเลยเก็บมา เพราะเห็นคุ้ยขยะข้างทางกิน พอเอามาที่ไหนได้ มากินขยะในห้องแทน

"ถ้าได้หนึ่งในสามคนนั้นเป็นแฟนนะจะตั้งใจทำงานเลย" เพราะปากพาซวยบ่นออกไปแบบนั้น เลยโดนดึงเข้ามาในอนิเมะที่เสี่ยงตายสุดตีน "เฮงซวยฉิบหาย!"

' นายไม่ใช่ซาโตรุที่ฉันรู้จัก เเล้วนายก็ไม่ใช่สุงุรุของฉัน... ' { มีการ ooc ของตัวละคร​หลัก เเละเนื้อหาไม่ตรงตามมังงะกับอนิเมะหลายส่วน เป็น au ในเเบบของเราเองคับ }

เพราะเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เวียนว่ายตายเกิด และครั้งนี้ก็ดันได้เกิดใหม่ในร่างพาวเวอร์และอยู่ในมหาเวทย์ผนึกมารและที่น่าแปลกคือเป็นช่วงที่เกะโทและซาโตรุเรียนอยู่!?

พวกคนอ่อนแอน่ารังเกียจแบบนี้น่ะเหรอที่เราต้องปกป้อง? เน่าเหม็นจนอยากจะอ้วก ยิ่งกว่าคำสาปไหน ๆ ที่เราเคยกลืนกิน...พอกันที...

" จำเอาไว้ว่าแม้แต่ความตายก็ไม่สามารถทำให้เจ้าหลีกหนีจากข้าได้ "

เกิดใหม่แบบงงๆ ใช้ชีวิตแบบงงๆ และก็มีหมาตามติดแบบงงๆ

"ข้าจะพบกับเจ้าในวันที่พิรุณพร่ำ"

เมื่อเกะโท สุงุรุคนนั้นต้องมารับบทนางเพื่อนไม่จริงหน้าตาเฉย "คำก็เพื่อนสองคำก็เพื่อน เพื่อนห่าอะไรจูบหน้าผากกันหน้าตาเฉยแบบนั้นวะ"

ให้ตายเถอะพระเจ้า เธอที่มีความสุขให้การใช้ชีวิตอยู่แล้ว แต่กลับต้องมาลื่นซองขนมที่เพื่อนกินไม่เก็บหัวฟาดพื้นตาย แล้วมาเกิดใหม่ในโลกการ์ตูนอีก!!!

ในคืนที่ท้องฟ้ามืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงจากดวงจันทร์ ก่อนจะมีแสงจากดาวตก เพียงชั่วครู่ ร่างของเด็กสาวปริศนาก็ได้หายไปจากห้องของเธอโดยไม่มีใครพบร่องรอย

ชีวิตของหล่อนบัดซบและสารเลวมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ลืมตาดูโลก จนกระทั่งเข้าสู่วงการบ้าบอนี่ เวียร์โรคาน่าคิดมาเสมอว่ายังไงซักวันก็ต้องตายลงคนเดียวโดยไม่เดือดร้อนใครอยู่แล้ว

น้ำหยดลงหินทุกวันแต่หินบอกว่าเป็นได้แค่เพื่อน ...

เหตุการณ์ที่โอกินาว่าโกะโจยังจำได้ขึ้นใจ ทุกอย่างไม่เคยเลือนหายไปไหนแม้แต่ตอนนี้เขาจะเรียนจบและเป็นอาจารย์แล้วก็ตาม แต่วันหนึ่งเขาก็แทบไม่อยากเชื่อสายตา เธอ กลับมาพร้อมกับความเหมือนเดิมที่ไม่เปลี่ยนไป