ค้นหา

“นั่นราวกับ—ผีเสื้อกลางคืนต้องแสงจันทร์” อุเมมิยะไม่เข้าใจเลยว่าทำไม [คุไรสึกิ โช] หญิงสาวแสนลึบลับถึงรับเขากับโคโตฮะไปเลี้ยงดู แถมยังเป็นผู้ออกทุนอุปถัมภ์สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าฟูริเน็นด้วย

การแสดงอารมณ์คือพื้นฐานที่สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งมี- แต่ยกเว้นเขา โดมะคนนี้ที่เขามีแต่กลับไม่เข้าใจมัน

เจอนางครั้งแรกหญิงสาวบอบบางปลิวลม วิ่งหอบลูกมาอย่างทุลักทุเลใบหน้าเปื้อนคราบฝุ่นจนแทบไม่เห็นเค้าโครงเดิม ‘ ได้โปรด ช่วยข้ากับลูกด้วยเถอะเจ้าค่ะ ’