ค้นหานิยาย: Boy Love | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 3

ยอดมือปราบหน้าฉาบด้วยน้ำแข็ง มีเพียงผู้เดียวที่ทำให้หน้ากากเขาแตกร้าว ชายผู้ต้องสงสัยที่เขาตามจับแต่กลับลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านเขา แย่งข้าว ก่อกวน ที่ร้ายสุดคือทำเขานอนไม่หลับ!

แล้วจะทำไงละทีนี้เมื่อสาวที่เจ้าชายของมหาลัยอยากเจอ คือ ผม! ที่เป็นผู้ชายเนี่ย! จุดเริ่มต้นที่ราวกับเทพนิยาย...แต่ตอนจบนั้นจะ Happy ending หรือไม่!!

ในระหว่างความฝันกับความจริง เด็กชายไม่รู้ว่าภาพที่เขาเห็นเป็นสิ่งใดกันแน่ ภาพความทรงจำของ'ตัวเขา'อีกคนถูกถ่ายทอดมาอย่างไม่ปะติดปะต่อมากนัก ที่สำคัญคือเป็นตัวของเขาในอีกโลกหนึ่งเสียด้วยสิ...

การตายไม่ได้เป็นจุดสิ้นสุด......แต่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่กำลังอุบัติขึ้น

สวีเจ๋อฉวี่ นักแสดงอายุ 30 ปี หลังร่วมลงนามในสัญญาเงินกู้เขาก็ถูกเพื่อนหักหลังจนต้องพบเจอกับภาระอันหนักอึ้ง สุดท้ายต้องลดตัวลงไปแสดงหนัง GV เพื่อหาเงินมาชำระหนี้...

ให้ตายเถอะ!! ผมอยู่ของผมสงบๆ แต่แค่เผลอทำน้องบาดเจ็บเท่านั้นล่ะ มันก็ตามติดผมไม่หยุด จะตามไม่ว่าแต่พ่วงความซวยแถมมาแบบเต็มพิกัดด้วยนี่สิ เอาวันคืนที่แสนสงบสุขของผมคืนมานะ!!!

จู่ๆผมก็กลายไปเป็นเมียของไอ้หื่นคนหนึ่ง มันเจอผม มันทั้งจับ ทั้งจูบ ทั้งลูบ ทั้งคลำ มันทั้งขยำมันทั้งขยี้ ผมห้ามเท่าไหร่มันก็ไม่หยุด เอ๊ะ!หรือจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากให้มันหยุดกันแน่ -รีไรท์-

ร้านสารพัดสัตว์ อา...ไม่ใช่สิ ร้านขายดอกไม้ เป็นดั่งนรกเมื่อผมฟังดอกไม้รู้เรื่อง นอกจากปากมากแล้วยังถูกข้ารับใช้ของพวกมันแกล้งไม่เว้นแต่ล่ะวันอีกต่างหาก ความสงบสุขในชีวิตผม ได้โปรดบินกลับมาทีเถอะ!

ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน? ชอบแวบมาให้เจ๋อฮั่นเห็นแต่แป๊บเดียวก็หายไป แถมชอบหลบตามพุ่มไม้ไม่ก็มุมตึก คิดร้ายอะไรไหมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเจ๋อฮั่นใกล้ชิดใครมากเมื่อไร..ตาของหมอนั่นจะเขี๋ยวปั้ดขึ้นมาทันที!

ไท่จินเป็นแค่นีทธรรมดาที่ใช้ชีวิตสโลวไลฟ์ไปวันๆแบบไร้จุดหมาย ดีแค่ไหนที่ไม่อุตริคิดฆ่าตัวตายลาโลกแสนน่าเบื่อไปซะก่อน เขาจึงอยู่ในเหตุการณ์วันสิ้นโลก ถึงอย่างนั้น... "ช่างหัวมันสิ"เอวัง...

มันร้ายขนาดนี้ทำไมกูถึงยังรักมันวะ หรือกูเป็นพวกมาโซคิส ชอบโดนทำร้าย เพลงมา ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย แค่วันนี้หัวใจสลายยยยยย

นักแสดงหนุ่ม'หานหลิ่ง' ผู้ที่ถูกยัดเยียดให้มาอยู่ในบทบาทตัวละครสำคัญที่ต้องตายเพื่อพระเอกในวันหน้า และตั้งแต่เป็นนักแสดงมา บทนี้เป็นบทที่เขาเกลียดที่สุด!!!

ผมตัวเล็ก ผมน่ารัก ผมยิ้มสวย ผมตาโต ผมใสซื่อบริสุทธิ์ ใครๆ ก็ผมบอกแบบนี่แหละ...แต่ๆ ติดอย่างเดียวคือ "ตกลง ซื่อหรือโง่กันแน่เนี่ย!? เอาเถอะเห็นแก่ความโมเอะของมึง กูยอม ตกลงกูคบมึง!"

ชาร์เลท เด็กหนุ่มวัย 17 ปีต้องย้ายมาอยู่เมืองวิคซ์ครีคอันแสนน่าเบื่อ ที่ที่อะไร ๆ ดูเหมือนจะติดอยู่ในอดีต แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อเขาได้มาพบกับบัสเตอร์ ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะมีปัญหากับทุกคนเนื่องจากครอบครัวของเขา ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง จะเป็นกุญแจสำคัญ

ทั้งๆที่อายุก็ปาเข้าไป 15 ปีแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตัวข้าถึงยังมีร่างกายไม่เปลี่ยนแปลงจาก 10 ขวบเลยแม้แต่น้อย แต่ยังไงก็แล้วแต่ ทุกคนคงคิดว่าข้าเป็นปีศาจไปหมดแล้ว...

รักครั้งนี้ฉันคงต้องปล่อยมันไปแล้วต้องช่วยพวกนายจัดการแล้วละ...หึๆ...ไปกันเถอะมัตสึกิ โทริโกะ Aj มิยากิ รับสาบครับ

หากคุณมีความรัก คุณจะยึดมั่นในรักนั้นหรือไม่... และถ้าหากคุณถูกหักหลัง คุณจะยังยึดมั่นใจนั้นอยู่หรือไม่... "ข้าเกลียดเจ้ายิ่งนัก!" เสียงนั้นดังขึ้นท่ามกลางความสับสนแก่ผู้ที่ได้ยิน...

เมื่อเวลาพักร้อนที่มีอันน้อยนิดของอดีตสายลับสองประเทศถูกเปลี่ยนมาเป็นความท้าทายจากไฟแค้นของคนบางกลุ่มที่ต้องการจะดึงพวกเขาลงมาในเกมส์สีเลือดนี้ให้ได้

หมู่บ้านนี้มีแต่สัตว์ และมีแต่คนรักสัตว์ ทุกวันผมจะได้ยินเสียงนรกของพวกสัตว์นินทาเจ้าของไม่เว้นแต่ล่ะวัน แถมยังรวมหัวกันแกล้งผมอย่างสนุกสนาน สรุปแล้ว.... สัตว์มันน่ารักตรงไหนวะครับ?

หากย้อนเวลากลับไปได้... คุณจะเลือกทางไหน 'ระหว่างปล่อยให้เขาตาย' หรือ 'ทำทุกอย่างเพื่อให้เขารอด' คำถามแบบนี้คงไม่ต้องคิดให้เสียเวลาสินะ [อย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะครับ]