ค้นหานิยาย: MinYuhuan | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 1

แวบแรกที่ทั้งสองได้สบตากัน ดวงตากลมโตของแจจุง ก็เปลี่ยนสีกลับไปกลับมา ก่อนที่จะเริ่มสั่นขึ้นอย่างควบคุมตนเองเอาไว้ไม่อยู่ ยิ่งชายคนนั้นเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ สีของดวงตาก็ค่อยๆ กลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม

“......” พอเห็นสิ่งที่ชอบ แจจุงก็เดินเข้าไปใกล้ร่างสูงจนลืมไปว่า ร่างตนมีเพียงผ้าผคลุมกายอยู่ผืนเดียวเท่านั้น “แมวของใคร” “มันชื่อจีจี้ และก็ไม่มีใครเป็นเจ้าของมัน” ยุนโฮเอ่ยขึ้นพร้อมหันหน้าไปอีกทาง

“หาอะไรที่มิดชิดคลุมเสีย” “นี่ก็มิดชิดดีแล้ว”แจจุงโต้กลับไปอย่างไม่คิดใส่ใจร่างสูงทิ้งให้ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าให้ ก่อนจะรีบถอดเสื้อออกโยนให้ “คลุมซะ..พี่ยังไม่อยากวางมวยกับคนที่จ้องเราตาถลน”

“คุณย่าครับ ผมขอแนะนำ” “ไม่ต้อง” ยุนโฮยังพูดไม่ทันจบ คุณย่าก็ยกมือขึ้น เหมือนพระปางห้ามญาติ “ฉันไม่ต้องการรู้จักใครทั้งนั้น” ดวงตากลมโตของแจจุงหรี่ลงนิดหนึ่งอย่างเผลอตัว ก่อนจะหลุดปากโต้กลับไป

เมื่อเขาเอื้อมแขนมาดึงร่างบางของแจจุง เข้าไปกอด แจจุงยิ่งไม่มีทางขัดขืนได้เลย “คุณจะทำให้ผมคลั่งตายอยู่แล้ว” ยุนโฮพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระเส่า “ไม่จริงเด็ดขาด คุณจ้างแจมาเป็นภรรยาปลอมๆ เท่านั้น”

“เราชอบทานอะไร จีน เกาหลี หรือว่าญี่ปุ่น” “เกาหลีฮะ” “เหรอ ฉันชอบทานอาหารญี่ปุ่น” ก็แล้วไง............ไมต้องมาบอกผมด้วยล่ะ “อาหารเกาหลีเอาไว้กินวันอื่น วันนี้ลองทานอาหารญี่ปุ่นเป็นเพื่อนพี่ก่อน”

“เอ๊ะ...ไฟแช็คของใครกัน.....อุ๊บ” เสียงหวานอุทานขึ้นอย่างตกใจ ก่อนกายบางจะถูกรวบเอวเอาไว้ เมื่อฝ่าเท้าไม่รักดี ทำท่าจะพลิกร่างของตนลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้นห้อง “ไฟแช็กนั่น........ของฉันเอง”

“เอ่อ พี่ยุนโฮเอาไปทานเองจะสะดวกกว่าไหมฮะ” แจจุงว่าพลางกัดปาก เมื่อร่างสูงก้มหน้าลงมากินซาลาเปาในมือเขา แทนที่จะหยิบไปกินเอง “ทำไมละ ในเมื่อมือของนายก็เลอะอยู่แล้ว ให้พี่ทานแบบนี้น่ะดีแล้ว”

ร่างสูงก็ค่อยๆ เอื้อมมือออกไปคว้าสายกระเป๋าที่เจ้าตัวคาดอยู่ให้ออกจากไหล่บาง แล้วพลิกร่างที่นอนตะแคงหน้าอยู่ให้นอนหงายขึ้น และจังหวะที่ใบหน้าของคนช่างหลับถูกพลิกกลับมา "พระเจ้านี่มันนางฟ้าชัดๆ"

เมื่อท่านผู้นำแห่งแวมไพร์ชองยุนโฮเกิดไปปิ๊ง หนุ่มหน้าหวานคิมแจจุงเข้าโดยบังเอิญ แล้วคิมแจจุงนะ ใช่คู่แท้ตามที่ตำนานได้บอกไว้หรือเปล่าล่ะ

ทำไมถึงช้าอย่างนี้ล่ะจุนซู ท่านพ่อ ท่านแม่รอข้าแย่แล้ว ไม่ใช่ความผิดของข้านะคุณหนู ข้าเตือนท่านแล้ว คุณหนูอย่างนั้นเหรอ เจ้าเคยเห็นชายแต่งตัวเป็นหญิงอย่างนี้มาก่อนหรือไม่ เห็นทีร้อนนี้คงไม่น่าเบื่อ

"พี่ยุนโฮเราสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอฮะ" แจจุงที่นอนอยู่เคียงร่างแกร่งถามขึ้นอย่างสงสัย "ใช่" ยุนโฮตอบเสียงเรียบ "สนิทกันถึงขนาดไม่ได้ใส่เจ้านี่หรือฮะ" แจจุงชี้ไปยังเสื้อนอนที่ตนสวมอยู่ "ใช่"

“เสียงอะไร” ลูกศรขนาดยาววิ่งสวนมา “แจจุง” เสียงตะโกนของจุนซูดังขึ้นทันที “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”จู่ๆ เสียงทุ้มหากแต่ทรงอำนาจก็ดังถามขึ้น “ไอ้บ้ายิงลูกศรยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ ทำให้นายของข้าบาดเจ็บ”

“ว้าวมีลายเสือด้วยแฮะ” แจจุงคว้ากางเกงในบล็อคเซอร์ ลายเสือขึ้นมาดู “นายชอบลายแบบนี้หรือแจจุง” จู่ๆ น้ำเสียงที่ไม่คาดว่าจะได้ยินก็มาหยุดยืนซ้อนอยู่ด้านหลังของตนเอง เล่นเอาแจจุงเลือดแทบกระฉูดออกจากจมูก

ยุนโฮชะงักไป เมื่อเห็นร่างบางร่างในชุดกางเกงยีน์ขาสั้นที่ติดจะขาดอยู่มากสักหน่อยกับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่ง แล้วก็แมวตัวอ้วนสีเทาเงางามตัวหนึ่ง เพิ่งจะรู้ว่าเพ้นท์เฮ้าส์ของเขามีอะไรน่าสนใจก็วันนี้ล่ะ

“ไอ้หื่น คิดได้ยังไงกันห๊า นี่มันเวลาน่าสิ่วหน้าขวานชัดๆ ลุงมามีอารมณ์แบบนี้ได้ยังกัน” แจจุงบ่นออกมา “ใครมันจะไปรู้ล่ะ ก็เล่นขึ้นมานั่งขย่มอย่างนี้เป็นใครๆ ก็มีอารมณ์ทั้งนั้นล่ะ” ยุนโฮเถียงกลับ