ค้นหานิยาย: atsushi | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 1

ในเวลายามราตรีที่แสงจันทร์เป็นใจมีร่างของเด็กสาวคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่และเมื่อตัวเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตรอกซอกซอยแห่งหนึ่งในเมืองโยโกฮาม่าเธอก็ได้พบกับชายคนหนึ่งที่ได้เข้ามาช่วยเธอไว้ ชื่อของเขาคือดาไซ

ผู้ส่งมอบความเสื่อมเสียแห่งความมืดเอ๋ย เธอไม่น่าปลุกฉันให้ตื่นเลย หัวใจก็ยังคงหวัง จะมีอีกครั้งที่ได้พบเธอ.. ยังจำรักแรกของตัวเองกันได้ไหม ถ้าได้เจออีกครั้งจะทำยังไง?

" ฉันชื่อ ดาไซ อาโอกิ เป็นพี่สาวของดาไซ โอซามุ ยินดีที่ได้รู้จัก "

"เรื่องราวของเขา ผู้เป็นที่รักของพวกเรา ถึงพวกคุณผู้ถูกชะตานำพา" **จะพยายามลงทุกสัปดาห์ในวันอังคารนะ

นายคือพระอาทิตย์ ส่วนฉันคือพระจันทร์ ช่วยเติมเต็มเเสงสว่างให้กับชั้นหน่อยสิ

"ทำไมถึงมีคนมาอยู่ในนี้ได้!?" อัตสึชิตกใจเมื่อพบกับร่างหญิงสาวที่สลบอยู่ในลิฟต์ เขาแบกร่างนั้นเข้าสำนักงาน โดยไม่รู้เลยว่าจะเกิดความวุ่นวายในโยโกฮาม่าขึ้นอีกครั้ง

ฉัน..เป็นใครกัน?.. ฉันยังหลงเหลือความเป็นมนุษย์อยู่บ้างไหมนะ?... นี่..ฉันควรอยู่ในเส้นทางไหนกัน..สีขาว?หรือว่าสีดำ?

'สำนักงานนักสืบบุโซ' สถานที่ที่เป็นที่รวมตัวของเหล่าผู้มีพลังพิเศษที่อยากจะช่วยเหลือคนของโยโกฮาม่า ในที่แห่งนั้นมีสมาชิกที่เคยเป็นถึงอดีตผู้บริหารของพอร์ตมาเฟีย แต่...มันไม่ได้มีแค่คนเดียวน่ะสิ

หลังคดี ​​​Dead Apple จบลงทุกอย่างควรสงบสุข เเต่สำหรับคามิชิโระ ยูกินะมันไม่ใช่ เมื่อสิ่งเเรกเเละสิ่งสุดท้ายที่เห็นนั้น...ช่างต่างกันเสียเหลือเกิน

ผมเป็นแค่เด็กเนิร์ดโอตาคุธรรมดา จู่ๆไม่นึกไม่ฝัน ตื่นขึ้นมาเจอมายเมนทีนี่แทบกรี้ด คนมันตกใจไงไม่รู้จักอ่อ-

พวกเราเป็นเพื่อนกันนิหน่าทำไหมจะไม่ได้หละ. . . . . . . . พวกนายเปลี่ยนไปนะ.............

ความรักที่เป็นไปไม่ได้น่ะ ไม่มีอยู่จริงหรอก เพราะผมจะสร้างมันขึ้นมาเอง

เมื่อ'เธอ'กับ'เขา'ได้มาเจอกันอีกครั้งโชคชะตาของทั้งคู่จึงเริ่มหมุนเวียนเรื่องในอดีตกำลังจะกลับมาแต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเจ็บไปด้วยหรอกถ้าเป็นไปได้...เธอขอเจ็บคนเดียวดีกว่า

ท่ามกลางยามสนธยา ลมปลิวไสวไปทั่วท้องนภา รอยยิ้มที่เขามอบให้ สายตาที่จ้องมองเธอ นี่คือการพบเจอกันครั้งแรกของฉันกับคุณดาไซที่ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ แต่นั่นก็เป็นเพียงลางสังหรณ์ของตัวฉัน

คนหนึ่งบ้าเครื่องสำอางคนหนึ่งบ้าขนม คู่รักชายหญิงแสนต่างแต่กลับลงตัวกันในหลายๆแบบ "เนจินผมเนจินกลิ่นเหมือนสตอเบอรี่เลย" "แชมพูน่--อ๊ะ! อัตสึชิอย่ากินผมเรานะ!!"

“ซึโฮะจิน ฉันขอล่ะเลิกถ่า— ” “อุโมไบหนึ่งแพ็คกับสตรอเบอร์รี่ช็อตเค้กสองก้อนนะคะ อัตสึชิ” “.....ก็ได้...” “น่ารักมากค่ะ” โคบายาชิ มิซึโฮะ กำลังเลี้ยงเด็กคนหนึ่งอยู่ เป็นเด็กโข่งด้วยนะ น่ารักด้วย

มีคนในโรงเรียนบอกต่อกันว่านอกจากมุราซากิบาระจะติดฮิมุโระแล้วเขายังมีคนที่ติดมากกว่าอยู่อีกคนหนึ่ง"โชวจิน กลับบ้านกันเถอะ" "โชวจินอันนี้อร่อยนะ" "โชวจินค้างด้วยได้มั้ย?" แต่บางทีมันก็ติดเกินไป!

เค้าคนนั้นให้ความสุขอันหอมหวานในเวลาแรกเริ่ม และสร้างความทุกข์ทรมานในเวลาสิ้นสุด เค้าได้สร้างการล้างแค้นโดยที่เค้าไม่รู้ตัว

"คนโง่ก็ยังเป็นคนโง่แหละค่ะเท็ตสึยะคุง" เสียงที่คุ้นเคยกล่าวออกมา ชายหนุ่มร่างสูงผิวสีหันไปมอง 'อามาเนะ คิคุ' เด็กสาวที่เป็นญาติของอดีตคู่หูและรักแรกพบของเขาสมัยเทย์โคว!

ดวงตาสีน้ำทะเลมองไปยังผืนน้ำที่สะท้อนเเสงจันทร์ในโยโกฮาม่า"เจ้าจะรอเขาหรือ"เสียงก้องกังวานของมลทินถามผม"ก็ได้เเต่เจ้ามีเวลาถึงเเค่เเสงเเรกเเห่งวันเท่านั้นตัวข้า เเล้วเราจะไปยังสถานที่สุดท้ายด้วยกัน"