ค้นหานิยาย: bonten | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 1

เรื่องสั้นเอาไว้แต่งเกลาฝีมือของตัวเองเฉยๆ

"Butterfly Effect" เพียงแค่คำๆเดียว แต่กลับอธิบายทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ได้ทั้งหมด ถ้าคุณมีโอกาสได้ย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง..คุณจะยังคงทำมันเหมือนเดิมมั้ย?

ดิฉันฆ่าคนเพราะต้องการปกป้องคนที่รัก นายท่านยอมเป็นอาชญากรเพื่อปกป้องคนรอบข้างที่นายท่านรักถึงแม้มันจะทำให้นายท่านต้องโดดเดี่ยว แต่มันผ่านมานานมากแล้วถึงเวลาที่นายท่านควรมีความสุขบ้าง

อดีตนักฆ่าแก่ใกล้เกษียณสู่ชีวิตเด็กหนุ่มสุดบัดซบ ซวยซ้ำคือ มีแต่นังเลงมาเกาะแกะไม่ขาด“ โรบะซัง– ” ออกไปจากชีวิตฉันพวกเด็กเวร?!

อุตส่าห์สอบชิงทุนได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นทั้งที แต่รอบตัวฉันดันมีแต่คนแก่อายุจิตไม่ปกติทั้งนั้นค่ะ!

หน้าเหมือนหัวหน้าของโตเกียวมันจิไคยังไม่พอ ตรูยังถูกย่อส่วนมาเป็นลูกสาวไมค์กี้อีกเหรอวะเนี่ย??? "ตลกมากมั้งไอ้xนี่ ให้เป็นลูกไมค์กี้ยังไม่พอยังจะให้ฉันย่อส่วนมาตอนไอ้นี่มันเข้าด้านมืดอีก!" ตายตรูตาย

"ตอนอยู่สถานพินิจเห็นชอบจับ ทำไมตอนนี้เธอไม่กล้าจับแล้วล่ะ?"

“วางมีดนั่นลงแล้วมาจูบกับพวกเราดีไหม...เผื่อเธอจะใจเย็นขึ้น”

ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็ถูกจับมัดแล้วเดินไปที่ใหนไม่รู้ "เห? เด็กคนนั้นน่ารักจังน้าา ขอเถอะนะๆ" "เหอะ อย่าให้เห็นว่าเอาเด็กที่ฉันหามาไปทรมาณเล่นแล้วกัน" 'ทรมาณ? เห้ยๆฉันเป็นนักฆ่ามาก่อนนะเฟ้ย'

มันเป็นการแต่งงานที่ไม่ได้นัดหมายกันมาก่อน ถามว่าทั้งสองเคยรู้จักกันมาก่อนมั้ย? ก็ไม่ ใครมันจะไปคิดล่ะว่าหัวหน้าอาชญากรอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นจะอยากแต่งงานกับหญิงสาวที่ไม่มีใครเคยเห็นหน้าเธอมาก่อน...

"ย่ะ อย่าทำป่ะป๊านะ ฮึกๆ" เด็กน้อยวัย7ขวบ เข้ามาขวางปืนที่จะทำร้ายคุณพ่อของเธอไว้ "ซาเอริ! ทำใมมาอยู่ที่นี่ รู้มั้ยมันอันตราย" ซันสุพูดพลางโอบกอดเด็กน้อยอย่างห่วงแหน

เมี้ยว เมี้ยว- อะไรนะเจ้าเหมียวนี่เป็นเเมวของไฮทานิงั้นหรอ?

เรียนก็เรียนห้องเดียวกัน โต๊ะที่นั่งก็นั่งข้างกัน ขนาดบ้านก็ยังอยู่ด้วยกันเลย นี่มันพรหมลิขิตหรือพรมเช็ดเท้าวะ?

เรื่องราวของยูกิฮิระ คาเซ็น เด็กสาวที่สมบูรณ์แบบในทุกๆด้านและดูเหมือนคุณหนูแต่ความจริงนั้นถูกผลักดันจากแม่ จนวันหนึ่งคาเซ็นไปเห็นสิ่งที่เธอไม่ควรเห็นจากนั้นเธอก็ถูกลักพาตัวมา...

[ปี1] “เจ้าพวกเด็กไฮทานิ หยุดทำคะแนนบ้านหายได้แล้ว!” “คิกๆ~ ไม่!”x2 [ปี2] “มันจิโร่ ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาขนมมากินในคาบเรียนของฉัน!” “บ่นมากระวังจะนกครั้งที่21นะ จารย์ซานก~ ” “.....” . . .

เราพบกัน… ในวันที่ฝนตก ในวันที่เขานอนหายใจรวยรินท่ามกลางทะเลสีชาด

ผมน่ะอยากย้อมประเทศนี้ให้เป็นสีเลือดจังเลยครับ ฮึฮึฮึ ว้าวววตรงนั้นมีคนมีเรื่องกันด้วยล่ะน่าสนุกจังเลยนะครับ . . . คิดถึงพี่ๆจังเลยน้าาา

"ได้โปรด....ปล่อยให้หนูเป็นอิสระสักที" ปล.ตอนเดียวจบ

แง๊ง!! อย่ากัดป๊าเรมี่ งับ!! ป๊ายอมให้หนูกัดป๊าดีกว่ากัดซันสึก็ได้ค่ะ