ค้นหานิยาย: คุณพระ | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 1

รดา : พุธโธ่!! บุรุษอะไรชั่งไม่รู้ความเสียเลยค่ะคุณพ่อ คุณพระ : ... ชบา : นิ่งเป็นกำแพง ฮึ่ม! ระวังไว้เถอะค่ะ ถึงเป็นก็จะพุ่งชนให้แตกเลย คุณพระ : !!!??

ความจำเป็นทางบ้านทำให้ ‘เปลว’ ต้องถูกพ่อแม่ขายไปเป็นทาสในเรือนของ ‘พระพิชิตพลเดชา’ ขุนศึกผู้เกรียงไกร มีนิสัยเย็นชาและแข็งกระด้าง หน้าที่ของเปลวคือรับใช้คนอย่างคุณพระ

"ฤารักจะนำพา ให้พบรักสันนิวาสกันอีกครั้ง" เขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไรในเมื่อเขาปักใจเหลือเกินว่าเธอคือเมียของเขาที่เคยตายจาก

เมื่อคำรักมั่นมีให้สตรีเดียว ถูกสั่นคลอนด้วยเมียที่ผู้ใหญ่จัดหา แม้ไม่อยากร่วมคู่ ทว่า ‘นางบุษบา’ ก็ช่างงามจับใจ ‘อิเหนา’

ณ ริมน้ำบางปะกง สถานที่ที่ห้วงเวลาหมุนเวียนบรรจบ “ปิ่นอนงค์” ลืมตาขึ้นอีกครั้งในวันเวลาที่ไม่ใช่ของเธอ ในร่างของโฉมงามรัตนโกสินทร์นาม “แม่อนงค์”

“ฝนจะตกนานไหมเจ้าคะ ตกพอที่นาขอวงบ่าวไม่แล้งใช่ไหมเจ้าคะ” “อือ! ตกนานแน่เมียข้า ขึ้นเตียงกันเถอะ ข้าอยากทำฝนตกกับเอ็งบนเตียงมากกว่าจะทำกับพื้นไม้เย็นๆ เยี่ยงนี้นะเมียรัก”

ดวงจิตสองดวงตีกลับห้วนคืนย้อนอดีตเข้าสู่กายหยาบหนึ่งเดียว ... ด้วยบุพเพหรือชะตากลั่นแกล้ง เหตุไฉนขุนหลวงฟื้นขึ้นมาวิปลาสเยี่ยงนี้... ความปั่นป่วนเริ่มบังเกิดขึ้น ณ กรุงเก่าหลังจากนี้...

หล่อ รวย ใจถึง พึ่งได้ ใจป๋า การศึกษาเลิศ เกิดในชาติตระกลูดี มีงานมั่นคง โปรไฟล์ระดับนี้ทำไมคุณพระถึงไม่มีเมียละเจ้าค่ะ

หากคำสัญญาที่ว่าจะได้ครองรักกันทุกภพทุกชาติไม่เป็นดั่งที่ลั่นวาจาไว้ ก็คงทำได้แค่ปล่อยให้โชคชะตาพัดพาให้ไกลห่างและกลับมาครองรักกันได้ดั่งเดิม

แววตาดื้อรั้นปรากฏอยู่ภายใต้ใบหน้าเปรอะเปื้อนดิน เมื่อเห็นเขามองอยู่มันจึงรีบหลบตาต่ำ ทำทีราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์อ่อนน้อมทั่วไป "กูอยากได้มัน" คือคำพูดที่เจ้าคุณพระพฤกเอ่ยเสียงเข้ม

นี่คุณพระวิปลาศไปแล้วหรือ ที่เอาผู้ชายอกสามศอกมาเป็นเมียแถมเป็นบ่าวไพร่ คุณพระหัสวีร์ หล่อ ฉลาด ร่างกายกำยำที่เหล่าสตรีเพศต่างหมายปอง ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วคุณพระ...

" มนึนาเบอะวิญญาณตูเหย มนึนุ๊มันเมียนทางล็อบโมวิงเต ชเมาะจะมันตรอวบันทึกในประวัติศาสตร์ "

"มาลัยกรองนี้ หากเจ้ามิเอาแล้ว ขอพี่ได้หรือไม่แม่ประยงค์" เสียงเอ่ยขอพวงมาลัยของคุณพระพิสุทธิ์มิได้ดังนัก หากแต่ยังดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของคนฟังจนข้ามคืนข้ามวัน

"ถ้าความเป็นเอกราชของสยามสิ้นสุดลงไปเมื่อใด ชีวิตของฉันก็คงสิ้นสุดลงไปเมื่อนั้น" สยามินทร์ ร.ศ.112