ค้นหานิยาย: จริง | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 1

จุดจบ ของทวยเทพ จากการเล่า ของอีกกลุ่ม ที่ไม่นับถือเทพนั้น

เมื่อโลกทั้งใบกลายเป็น AR และปกคลุมไปด้วยเถ้าถ่าน...แม้ไม่เป็นอันตรายแต่ความตายก็คือความตายอยู่ดีนั่นแหละ...

ฟิคที่แต่งขึ้นด้วยความมโนและสนองนีดตัวเองล้วนๆค่ะ

มันเป็นวันปกติที่แสนจะธรรมดาเป็นไปได้ด้วยดีในเช้าวันสดใสนักเรียนทุกคนก็ต้องออกไปเรียนตามปกติแต่ว่ามันมีบางอย่างเกิดขึ้น (ไปดูเอาในเนื้อเรื่องนะสปอยให้เเค่นี้เเหละ)

เมื่อการกำเนิดของเด็กคนนึงทำให้โลกต้องสั่นคลอน

โลกเกิดขึ้นมาได้อย่างไร แล้วทำไมฉันถึงมีพลังวิเศษ

เรื่องหลอนหักมุมบ้าง ไม่หักมุมบ้าง

ฮุนฮุนคนอินดี้ ถ้าได้สีแล้วจะติดใจ อะไรเอ่ย...สนุกที่สุด ก็ 9 นิ้วของพี่ไงน้อง!!! สักครั้งแล้วจะร้องโอ้ววววววววว ฮุนฮุน

บันทึกความทรงจำของเรื่องที่จบสมบูรณ์แล้ว เหตุการ์ณจริงบ้าง เรื่องแต่งบ้าง ไม่ต้องตามสืบตัวคนเขียนนะ อาย

เธอเย็นชาแข็งกระด้าง ผู้ซึ่งไม่เคยไม่เชื่อใจใครเลยในชีวิต ยกเว้น! คนสามคนบนโลก "พ่อ พี่ น้อง" แค่นี้เท่านั้น..เท่านี้จริงๆ คนที่เธอยิ้มให้ด้วย 'ใจจริง' เธอจมอยู่กับหน้าที่ 10กว่าปี ตั้งแต่เด็ก

มีเด็กสาวคนหนึ่งต้องทนทุกกับขอบครัวของเธอจนมีชายคนหนึ่งมาเข้าฝันเธอจึงเกิดเรื่องราวรึกรับขึ้น

ปราสาทปีศาจจจจ

ในโลกแห่งความเป็นจริงศิวาและวินิทรา เป็นเพียงแค่คนรู้จัก แต่ในโลกแห่งความฝัน เขาทั้งสองคือลมหายใจของกันและกัน

แปดปีที่ต้องพยายาม สุดท้ายฉันก็เอาตัวรอดในสังคมธุรกิจลวงโลกเสร็งเคร็งนี่ได้ แม้จะเคยทำงานหนักอย่างกับวัวกับควาย แต่ด้วยข้อเสนอใหม่จะทำให้ฉันเป็นอิสระ สวัสดีชีวิตใหม่... จะรีบตักตวงโอกาสนี้ไว้จนบ้านพี่ล้มละลายเลยล่ะ

มีคนเคยบอกฉันว่าความรักก็เหมือนเกมส์ มีคนที่ชนะก็ต้องมีคนแพ้... หลายคนดูเซียนมากอย่างกับมีสูตรโกงให้กด จนอดสงสัยไม่ได้ว่าบางทีฉันอาจไม่มีวันชนะเกมส์นี้เลยก็ได้

เรื่องราวอันซับซ้อน,วุ่นวายของเด็กนักเรียนในโรงเรียนพลอสเวล-อะคาเดมี่ โรงเรียนที่สร้างอาคารก่อสร้างไว้ภายในโรงเรียนมากมายเพื่อปิดบัง"ความจริง"ที่ซ่อนอยู่ของตัวโรงเรียนจอมปลอมเเห่งนี้

เพราะเป็นพยานในคดีสำคัญทำให้เธอกับเขาต้องอยู่ร่วมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอจะทำอย่างไรเมื่อตำรวจหนุ่มที่คอยปกป้องเธอกลายเป็นคนร้ายที่ขโมยหัวใจเธอไปเสียเอง

นิยายเรื่องนี้ ตัวเอกเกรียนเทพ!!!!!! และนิยามของพระเอกเรื่องนี้ คือ เก่ง เฮง เทพ!!!!!!!

รับวิจารณ์นิยายทั่วราชอาณาจักร

"ทำไม... ทำไมต้องมากักกันให้เราอยู่แค่นี้ด้วย" ฉันคิดอย่างหัวเสียทั้งๆที่รู้ดีว่า ปัญหา มันไม่ได้อยู่ตรงนั้น