ค้นหานิยาย: พะพาย | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 1

เดินไปไหนก็มีแต่คนถาม"เด็กคนนั้นคือใคร???" ผม ก็ตอบด้วยความมั่นใจ"ลูกผมเองครับ" ลูกที่คลอดออกมาเองเลยเนี่ยแหละ《อันนี้ไม่ได้บอกใครนะแค่คิดในใจคึคึ》

ใครจะไปคิดว่าการช่วยเหลือเขาในวันนั้น จะนำพาความวุ่นวายมาสู่ชีวิตฉันในวันนี้ 🙄

“สามีคุณพาย อยู่ตรงหน้านี่ไง” แต่ เดี๋ยวนะ สามีงั้นเหรอ เธอกับเขาแต่งงานกันตั้งแต่เมื่อไหร่

มองมาจากดาวอังคารก็ยังดูออกเลยว่า "โจวคุน" ชอบ "พะพาย" มีแต่พะพายนั่นแหละที่มองไม่ออก

เมื่อนักโทษเถื่อนๆอย่างกูกับชอบยัยเด็กม.ปลายที่ไม่ได้ตรงสเปคเอาซะเลย...แต่ก็ชอบจนได้เมียอะนะ~จะว่ากูหลงเด็กม.ปลายจนโงหัวไม่ขึ้นก็แล้วแต่...

ฉันต้องช็อคเบอร์ไหนหรอถึงจะมีใครรู้ว่าช็อคจริงๆ เพราะอยู่ๆสาวน้อยวันเอาะๆอย่างฉันต้องมาเสียเวอร์จิ้นให้กับไอ้บ้าหน้าโคตรหล่อนิสัยเถื่อนที่ไหนก็ไม่รู้ หมดกันพะพายน้อยโดนบุกรุกตั้งแต่ยังไม่แตกกิ่งเลยหรอเนี่ย เศร้าใจ!

เขาเป็นมาเฟีย ส่วนเธอก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่แล้วโลกก็โคจรให้เราได้มาพบกัน และการพบกันครั้งแรกของเราทั้งคู่ก็ไม่ดีนัก!! เธอและเขาจะทำอย่างไร!!??

เพราะการแต่งงานคือหายนะของเพลย์บอยเช่นเขา เธอจึงถูกจ้างมารับภารกิจเป็นแฟนหลอกๆ มันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียวถ้าคนทั้งคู่ไม่ได้เกิดแอบรักกันขึ้นมาจริงๆ

"คนอย่างเธอ ไม่เหมาะกับฉันเลยสักนิด!" สิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตฉันคือเขามามีอะไรกับฉัน นี่เขายังมีหน้ามาว่าฉันอีกนะ"ขนาดว่าไม่เหมาะ นายยังพลาดทำฉันท้อง นี่ถ้าเหมาะ นายคงจะรักฉันจนโงหัวไม่ขึ้นเลยปะ?"

ก็ยังเป็นเธอเสมอที่อยู่ในใจของเราตลอดมา

[ปรินทร์❤️พะพาย]​ "สองอย่างที่จะทำให้เธอหลุดพ้นจากฉันได้..คือใช้หนี้ฉันให้ครบหรือ..."

การแต่งงานของคนสองคนที่ไม่เคยรู้จัก และการจากกันด้วยความไม่เข้าใจ โชคชะตานำพาเขาและเธอให้กับมาพบกันอีกครั้ง ในสถานะใหม่ "อาจารย์คะ ที่นี่หนูเป็นนักศึกษาไม่ใช่ภรรยาของคุณ! กรุณาเก็บอาการด้วย!"

"อย่ายุ่งกับเเม่ของเพชรไพลินนะ" "เด็กคนนี้คือใครหรอครับเพลิงเพชร" "เพชรไพลินลูกชายของฉันค่ะ"

ฉัน คือตัวร้ายเกิดจาก ‘ความรัก’ เขา คือตัวร้ายเกิดจาก ‘มิตรภาพ’ และเขา คือตัวร้ายเกิดจาก ‘ความต้องการ’ ในเมื่อพวกเราต่างก็เป็น ‘ตัวร้าย’ บทสรุปจะสวยงามได้ยังไง…

บริษัทรักคือสิ่งสวยงาม💘

ยอมรับครับว่ามีลูกแล้วชอบทำตัวเป็นเด็กก็แล้วไงที่ทำตัวแบบนี้ก็แค่อยากให้เมียมันอ้อนกูบ่อยๆเหมือนตอนยังไม่มีลูกไง~อ้อนเก่งชิบหาย...

พายจะรับผิดชอบอาจารย์เองค่ะ!

“นะ...นา...ย” เวกัส คำว่าเวกัสฉันได้แต่คิดในใจเค้าก้มหน้าต่ำลงมาเรื่อยๆ จนฉันต้องหลับตาปี๋ “อ๊ะ!!!”ฉันสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่รู้สึกว่าริมฝีปากเค้ามาโดนนิ้วมือฉัน ร้ายกาจ ผู้ชายคนนี้หน้ากลัวเกินไปแล้ว

นี่มันเรื่องบ้าประเภทไหนเนี่ย ผมน้องชายแท้ๆนะ คลานตามกันมาเลย ทำไมไม่มีการถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของผม เอาแต่พูดเรื่องหมาเนี่ย ให้ตายเหอะ ใครก็ได้มาเอาไอ้หมาอ้วนนี่ออกไปจากชีวิตผมที...

ว๊ากกกกก!!! ทะ..ทะ..ทำไมผมถึงมีหน้าอก!....เอ๊ะ!?!ช้างน้อยผมละTT หมดกัน ความมาดเเมน(?)ของผม ใครก็ได้ช่วยด้วยยยย!!!