ขอรักนี้เพียงพอ

ในหมู่บ้านหานซานมีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อ ‘เหมยหลิน’ นางถูกน้ำร้อนลวกจนใบหน้าเสียโฉม และได้ถูกยกเลิกการหมั้นกับครอบครัวคนรวยที่อยู่หมู่บ้านข้างๆ ในคืนนั้น คนในหมู่บ้านต่างมองเหมยหลินเป็นเรื่องขำขัน และผู้หญิงที่เคยหน้าตาไม่น่าดูเท่านางก็พากันหัวเราะเยาะ พูดลับหลังว่าเขาคงไม่มีโอกาสแต่งงานในชีวิตนี้ ไม่นานนัก มีชายแปลกหน้าจากต่างถิ่นมาถึงหมู่บ้าน ชายคนนั้นมีรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีคล้ำ สะพายเพียงกระเป๋าผ้าขาดๆ มาซื้อบ้านไม้กระท่อมเก่าๆ ข้างเขา แล้วตั้งรกรากอยู่ที่นี่ ชาวบ้านต่างกลัวเขา ไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะกลัวว่าเขาทำการค้าหรือกิจกรรมที่ไม่ชอบมาพากล เหมยหลินเคยพบชายคนนี้ที่ข้างลำธาร เคยเห็นเขาทำเกษตรเก่ง ก็คอยจับสัตว์และตกปลา เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับการพนันหรือเรื่องเสื่อมเสีย เหมยหลินคิดว่าเขาเป็นชายที่ดีและน่าไว้ใจ วันหนึ่งเหมยหลินที่หน้าตาไม่สวยจากแผลไหม้ เดินตรงไปที่บ้านของชายคนนั้นและยืนข้างประตู สะกิดอย่างเขินอายแล้วถามว่า “ท่านอยากจะแต่งงานกับข้าไหม?” ชายคนนั้นกินข้าวเสร็จแล้วเงยหน้ามองนางด้วยสายตาลึกๆ มองอยู่นาน ก่อนตอบว่า “แต่ง” หลังจากแต่งงาน ชีวิตในบ้านก็เริ่มเต็มไปด้วยอาหารอุ่นๆ ข้าวต้มร้อนๆ เสื้อผ้าที่ขาดถูกซ่อมให้ใหม่ และในสวนก็ปลูกผัก ผลไม้เติบโตงอกงาม มีไก่ เป็ด และกระต่ายในคอก ‘เอ้อหลาน’ มองภรรรยาของเขาแล้วก็ถอนหายใจในใจ “นี่แหละคือชีวิตที่พวกเราควรจะมี” ทั้งสองใช้ชีวิตในแต่ละวัน สบายๆ ในหมู่บ้านห่างไกล ชีวิตเรียบง่ายและเต็มไปด้วยความรัก