บนเก้าอี้ยาวบุรุษฟั่นเฟือนคนหนึ่ง นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา และทอดสายตาเหม่อมองออกไปข้างหน้าด้วยความครุ่นคิด มีหลายๆสิ่งผ่านเข้ามาในห้วงคำนึงที่ขาดๆหายๆ และจางหายไปในความเลื่อนลอย...

“ ความเหงา อาจเป็นความรู้สึกทางนามธรรม..ที่จับต้องไม่ได้ แต่เรารู้ว่ามันมีอยู่จริง ด้วยหัวใจที่กำลังเจ็บปวดของเรา และเป็นความทารุณแสนสาหัส ในทุกค่ำคืนที่เราอยู่คนเดียว “ ทาเคชิรู้ดีว่า..มันเป็นอย่างไร?

บนเก้าอี้ยาวบุรุษฟั่นเฟือนคนหนึ่ง นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา และทอดสายตาเหม่อมองออกไปข้างหน้าด้วยความครุ่นคิด มีหลายๆสิ่งผ่านเข้ามาในห้วงคำนึงที่ขาดๆหายๆ และจางหายไปในความเลื่อนลอย...

เอ่ยถึงเรื่องทาง ไปตามทางทั่วไป ทางเล็กทางใหญ่ ทางใหม่ทางเก่า ทางสร้างทางสรรค์ ทางสั้นทางยาว ทางเดินทางเท้า

โลกนี้มีแต่...ฉัน แม้...ความเห็นแก่ตัวจะทำลายทุกสิ่ง โลกนี้มีแต่...ฉัน แม้...ไม่มีซึ่งตัวฉัน แต่...โลกก็ไม่เคยหมด คนแบบฉัน