พิมประไพฟื้นขึ้นในห้องเรือนไทยใต้ถุนสูง ได้กลิ่นไม้หอมและเสียงแม่น้ำเจ้าพระยา “ตราบใดที่ข้ายังหายใจ…ข้าไม่ยอมเป็นเมียสกุลนี้อีกแล้ว!”

เสียงร้องไห้ของเด็กสาวในค่ำคืนนั้นยังดังก้องในหัวดาว ราวกับตราตรึงอยู่ในกระดูกทุกเส้น ความมืดครอบคลุมดวงตา ก่อนลมหายใจสุดท้าย เธอพึมพำว่า… “ถ้ามีอีกครั้ง… ฉันจะไม่ยอมเป็นเหยื่ออีกเด็ดขาด…”