“ผมเตือนคุณแล้วนะว่าให้เลิกร่าน ทำไมคุณถึงไม่ฟัง!”

“ระหว่างเรามันไม่มีความสำคัญอะไรเลยใช่มั้ยคุณถึงอยากจะหย่ากับผมนัก” ถ้อยคำและแววตาที่แสดงออกว่าเจ็บปวดทำให้บัวชมพูก้มหน้า เธอไม่มีอะไรจะตอบเขาได้เลย

“ภัทรชอบเมนะครับ ชอบมากเหลือเกิน ฟังเสียงหัวใจของภัทรสิ” เขาถอนริมฝีปากออกแล้วเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงกระเส่า ความต้องการในกายกำลังก่อตัวจนเขาหายใจถี่รัวมากขึ้น

จากเคยเป็นคนที่เขารัก กลับกลายมาเป็นคนที่เขาเกลียด แล้วเธอจะทำใจรับไหวหรือ....

"ทำไมต้องเฉยชากับผมด้วย!" ดวงตาคู่คมจ้องมองรอคอยคำตอบจากเธอ แต่กิ่งดาวก็ไม่ปริปากพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว เขาคงลืมไปกระมังว่าเธอเป็นแค่ลูกหนี้ เป็นแค่นางบำเรอที่มีสัญญาหนึ่งปีกำกับอยู่

"ไม่ใช่แค่หัวใจของฉันที่คิดถึงหนู ช่วงล่างของฉันก็คิดถึงหนูจะแย่แล้ว"

ความผูกพันในวัยเด็กทำให้เขาและเธอโหยหากันและกัน และคำบัญชาของผู้ใหญ่ทำให้ทั้งสองได้หมั้นกัน แต่การแต่งงานมันคือความรู้สึกรักที่ออกมาจากหัวใจของทั้งสองคน