เสียงแม่เรียกดังขึ้น ทั้งคู่โบกมือลา — ลูเซียวิ่งกลับไปหาแม่ ในขณะที่เฮจิยังยืนโบกมืออยู่กลางลานกว้าง กลีบซากุระปลิวผ่านรอยยิ้มของทั้งคู่ เหมือนจะจารึกภาพนั้นไว้ในความทรงจำตลอดไป “แล้วเจอกันนะ เฮย์จิ”

บางครั้ง…ความรู้สึกก็ไม่ได้หายไปตามกาลเวลา มันเพียงเงียบงัน รอให้ใครบางคนเดินกลับเข้ามา… เหมือนเสียงสะท้อนแผ่วเบาของฤดูใบไม้ผลิที่ยังไม่จางหายไปจากใจ

“แสงของเธอ…ส่องผ่านหมอกในใจของฉัน” นี่คือเรื่องราวของ เด็กหญิงผู้มีดวงตาเหมือนแสงดาว กับ เด็กชายผู้หยุดเชื่อในท้องฟ้า จนวันที่เธอเข้ามา