เกสรากำลังคาดหวังอ้อมกอดแข็งแรง เตรียมใจปล่อยกายให้โอนอ่อนตามแรงรั้งอย่างที่เขาทำเสมอ แต่มันกลับไม่เกิดขึ้น...ไม่กอดเหรอ...ทำไม?

กิรณาตั้งใจจะหอบลูกไปก่อนที่ดลภัทรจะย้ายกลับมาเมืองไทย เธอไม่ต้องการให้เขาได้เจอลูก เธอกลัวว่าเขาจะแสดงท่าทางรังเกียจลูกของเธอ เธอกลัวว่ามันจะกลายเป็นภาพจำที่เลวร้ายฝังอยู่ในหัวใจดวงน้อย...

‘ห้ามรักผม ผมเตือนด้วยความหวังดี ผมเกลียดน้ำตาและความอ่อนแอของผู้หญิง จำไว้ว่าเรากำลังเล่นกันตามกติกา เมื่อคุณเอาเงินของผมไปและไม่มีปัญญาหามาใช้คืน คุณจึงมีสองทางเลือก ก็คือติดคุกหรือชด

การตั้งท้องสำหรับผู้หญิง แม้แต่คนที่มีสามีดูแลใกล้ชิดก็ยังมีความกลัว นับประสาอะไรกับเธอ ทั้งโดดเดี่ยวทั้งอ้างว้าง แถมยังถูกพ่อของลูกตะคอกใส่

ผิดหรือที่เธอตัดใจจากเขาไม่ได้ ผิดหรือที่เธอยังตอแยเขา...ผิดด้วยหรือที่สุดท้ายเธอยอมแพ้และจากไปโดยไม่บอกลา

ขวัญรดาไม่รู้ว่าเช้าวันแรกของชีวิตแต่งงานสำหรับผู้หญิงคนอื่นเป็นอย่างไร แต่สำหรับเธอ มันมีแต่ความหวาดหวั่น ไม่มั่นใจเอาเสียเลย...

‘คุณนอนกับหนูได้ไหมคะ’ คำพูดเดียวของผู้หญิงหน้าตาเกลี้ยงเกลาที่เขาเจอในร้านขายยาทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล

เมื่อรักจนทาง เมียลับอย่างเธอก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมา

เปรมปรีดาเชื่อว่าแม้ต้องเผชิญหน้ากับดนตร์ แต่เขาคงไม่ทำร้ายเธอ เธอขอเพียงแค่มีโอกาสได้อยู่ต่อจนถึงวันที่ลูกคลอดออกมาและได้เลี้ยงดูลูกต่อไป... เพียงเท่านี้เธอก็พอใจ

“คุณรุจไม่โหดหรอก...แต่เขาไม่เคยใจดีกับใคร”

ถึงทำใจดีสู้เสือสักแค่ไหน แต่เธอก็ไม่กล้าพูดออกมา เพราะมันโหดร้ายเกินไป