คนหนึ่งรัก คนหนึ่งแค้น สุดท้ายผลลัพธ์คือสายใยเล็กๆ ที่ก่อกำเนิดท่ามกลางความชัง

'จืดชืด ไร้รสชาติ' คือคำที่เขาขอหย่าเธอในวันนั้น

เธอขอเพียงเศษใจ แต่กลับไม่เคยได้รับจากเขาสักครั้ง

เธอก็แค่เงาที่เขาไม่มีวันรัก

เธอมันก็แค่เมียแต่งที่เขาไม่ต้องการ เธอเป็นได้แค่เศษดินต้อยต่ำ ที่เขาไม่อยากจะชายตามอง

ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน เธอก็เป็นได้แค่ "ของตาย" หรือแค่สินค้าทางธุรกิจสำหรับเขา

เพราะทำให้คนโปรดของมารดาต้องเกือบตาบอด เขาจึงต้องจำยอมรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน

เขา ดรัณ ชายขี้คุกที่ไร้ความผิด ส่วน เธอคือดมิสรา ลูกสาวของคนที่ปกปรำเขาแถมยังหลงรักเขาหมดใจ

ในวันที่เธอและเขาสิ้นสุดพันธะ เหลือเพียงสถานะเป็นวิวาห์ร้าง ก้อนเนื้อเล็กๆกับถือกำหนดขึ้น แล้วเธอควรจะทำอย่างไรเล่า..ให้หัวใจเจ็บปวดน้อยที่สุด

เพราะวิวาห์ครั้งนี้เกิดขึ้นไร้ซึ่งความรัก มันจึงมีแต่หยาดน้ำตา แม้กระทั่งคืนแรกของการแต่งงาน เขายังเลือกที่จะไป..

ไอ้เด็กในท้องเธอออกมาเมื่อไร อยากไปไหนก็เชิญ”

'ปรางณารา' อยากได้ตำแหน่งเมีย แต่เขา'จิระ' จะให้เพียง ตำแหน่ง นางบำเรอบำบัดความใคร่ เพียงเท่านั้น หวังให้ หล่อน เจ็บช้ำหัวใจ แต่ไฉนเลยไม่รู้ทำไมเขาถึงต้องมาปวดกุมขมับกับการรับมือกับเจ้าหล่อนเสียเอง

ขอบคุณที่เตือนสตินุ่ม ว่านุ่มเป็นได้แค่สัตว์เลี้ยงในสายตาคุณเจตน์

‘ของสมนาคุณ’ ที่แถมมาด้วยการชดใช้ เขาจะรักได้อย่างไร

เธอเป็นได้แค่ภรรยานอกหัวใจสำหรับเขา แม้กระทั่งตอนนี้ หล่อนจะมีโซ่ทองคล้องใจ กับเขาแล้วก็ตาม

เธอเป็นเจ้าสาวที่เขารอวันหย่า

“ไอ้เก่ง พาเมียชังกูไปคลอดที”

“เมลก็แค่ของตายของไอ้อิกมัน....มันเอาเขาไว้เป็นตัวแทนโปรด เอาไว้แก้เหงาอะไรเทือกนี้”