รอยหมึก.

ใครจะคิดว่าอาจารย์เนิร์ดภาควิชาอินทีเรียจะฮ็อตตอนอยู่บนเตียงกับเขาเหมือนกัน “งั้นก็อย่ามัวดีแต่ปาก...คุกเข่าลงสิครับนักศึกษา”

เขาทอดทิ้งเธอไปในคืน 'แต่งงาน' แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมบีบบังคับให้เธอทำหน้าที่ 'บำเรอ' และให้กำเนิด 'ทายาท' เพื่อสืบสกุล

เธอมาเยือนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ท่ามกลางหิมาลัยเพื่อเติมเต็มช่องว่างหัวใจที่ขาดหาย ทว่ากลับได้ยินเพียงเสียงบุรุษหนุ่มผู้ลึกลับเรียกให้หวนคืนสู่เขา “กลับมาเป็นบรรณาการของฉัน...”

เมื่อเธอตกเป็นของ 'ผู้ชายอันตราย' ในคืนหนึ่ง เขาจึงผูกเธอไว้กับพันธะสัญญาบนเตียง ทว่าใจเขากลับพะวงถึงแต่คนอื่นอยู่ร่ำไป จนกระทั่งเขาฝากฝังชีวิตน้อย ๆ เอาไว้ เธอจึงจำต้องหนีหายตลอดไป

เมื่อเธอ 'พลาดท่าเสียที' ตกเป็นของเขาในค่ำคืนหนึ่ง เขาคงจะค่อย ๆ ลืมเธอไปหากไม่ได้ฝากฝังอีกหนึ่งชีวิตให้ฟูมฟักอยู่ในท้อง ใครจะรู้ว่าความผิดพลาดในครั้งนั้นจะเป็นสิ่งผูกมัดให้เธอกับลูกเป็นคนของเขาตลอดไป

มันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะต้องเป็นฝ่ายตัดใจไปจาก และลั่นคำนั้นออกมา คำที่จะทิ่มแทงหัวใจของทั้งคนเป็น 'พ่อ' และ 'ลูก'ให้เป็นริ้ว ๆ ราวกับไม่เคยรักกัน “หนูอยากจะไปจากที่นี่แล้ว...รำคาญลูกของคุณ”

"หล่อนไม่มีค่าพอจะเป็นเมีย...เเละจงอยู่อย่างเจียมตัวอย่าเสนอหน้าจะมามีลูกกับฉัน"

เขา 'ชิงชัง' เธอเเละลูกราวกับจะเข่นฆ่าให้ตาย ๆ ไปเสีย ทว่าเขาคงลืมไปว่าลูกน้อยที่เธอกอดอยู่เเนบอกนี้ก็เป็นลูกของเขาเหมือนกัน "ลูกเเพรก็เป็นลูกของคุณเหมือนกัน" "เด็กนี่ไม่ใช่ลูกฉัน คือความอัปยศต่างหาก"

เขาร้าย...เเต่เธอก็รัก . "หน้าที่เธอคือถ่างขาเเล้วบำเรอฉัน ไม่ใช่..รัก ถ้าเธอไม่ใช่คนโง่ ก็อย่ารักเพราะฉันร้าย!"

เธอจำยอมเซ็นสัญญาขายศักดิ์ศรี ตั้งท้องลูกให้เขาเพื่อเงิน ทว่าใครจะรู้ว่าวันที่เธอต้องหันหลังให้เขาและลูกน้อยกลับเป็นวันที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานข่มขื่นสุดชีวิต “เธอมันใจดำณกมล ไปให้พ้นจากชีวิตฉันกับลูก!"

"ถ้าไม่ได้รักกันจริง ๆ ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูด เพราะเเพมจะไม่รักอาปารย์แล้ว! เเพมเหนื่อย เเพมเหนื่อยที่มัวแต่วิ่งไล่ตามให้อาปารย์มารัก เเพมจะไปรักคนอื่นแล้ว!” "ดื้อ!!"

ใครจะไปคิด ว่านายใหญ่แห่งไร่พิงค์ตะวัน ผู้ที่ทุกคนต่างพากันชื่นชมว่าเป็นสุภาพบุรุษสุดกระชากใจ จะกลับกลายเป็นพวกนิยมเด็กไปในชั่วข้ามคืน “ใหญ่เอ้ยย ! ติดใจใครก็ได้ที่ไม่ใช่ลูกของเพื่อน !”

วันที่ 'ลูกน้อย' ลืมตาดูโลก เขาหันหลังให้อย่างไม่ไยดี ทว่าวันที่เธอและลูกจะจากไปให้สมใจเขา เขากลับฉุดรั้งให้อยู่เป็นคนที่ชังน้ำหน้าตลอดไป "ลูกนิดไม่เคยเป็นลูกคุณ!" “วางเด็กลง! หล่อนจะไปก็ไปเเต่ตัว!"

เขาผิดกี่ครั้งเธอก็ให้อภัย พร้อมจะวกกลับไปทนเจ็บซ้ำซาก แต่แล้วคนไม่รู้จักพอก็นำความเจ็บช้ำครั้งใหญ่มาสู่เธอ คือการพลาดพลั้งมี ‘เด็ก’ เธอจึงจำใจยุติรักครั้งนี้ให้จบสิ้นลงทันที

"ไม่อยากขึ้นอาจารย์ อยากให้อาจารย์ขึ้นมากกว่า"