หลิวอวี้ซิน แอบรักสหายสนิทพี่ชายคนโต แต่เขาดันมีใจรักใคร่ต่อพี่สาวฝาแฝดนางผู้มีนิสัยเรียบร้อยงดงามทั้งใจวาจา ซึ่งต่างจากนางโดยสิ้นเชิง!?

เธอ คือหญิงชั่วช้าทอดทิ้งสามีหนีตามชายอื่นจนชีวิตตกต่ำ แต่ห้วงลมหายใจสุดท้ายกลับเป็นสามีที่เธอรังเกียจที่โอบอุ้มเธอไว้

นาง ที่คิดว่าถูกครอบครัวผลักไสโดยการถูกส่งไปแต่งงานกับบุรุษเมืองชายแดนอันห่างไกล แต่ผู้ใดจะไปรู้ว่าทันทีที่ขบวนเดินทางนางพ้นประตูเมืองหลวง สมาชิกในครอบครัวกลับต้องโทษประหารในความผิดกบฏ...

หมิงอิ้งเยว่คุณหนูรองอาภัพถูกบิดามารดาซึ่งเป็นแม่ทัพทอดทิ้งไว้เมืองหลวงกับผู้เป็นย่าแต่หลังจากท่านย่าจากไปนางต้องทนทุกข์ทรมานทั้งกายใจถูกบ่าวไพร่ในจวนกลั่นแกล้งรังแกด้วยยามนั้นนางยังเด็กไร้ทางสู้

นางมารซูซานผู้เคยละทิ้งวาสนาด้ายแดงจากบุรุษที่รักนางยอมแม้กระทั่งเสียสละดวงจิตให้แตกดับเพียงเพื่อแลกกับปณิธานของหญิงสาว แต่สิ่งสุดท้ายที่ได้รับรู้ก่อนสลายหายไปตลอดกาลคือนางไม่เคยรักเขา

หลู่เข่อชิง รองแม่ทัพหญิงผู้เก่งกาจด้านการต่อสู้ นางเกิดในตระกูลแม่ทัพแดนใต้ “ศาสตร์ทั้งสี่ของสตรีในห้องหอข้าไม่สน แต่เหตุใดอยู่ดีๆมงกุฎหงษ์และตำแหน่งมารดาของแผ่นดิน อินหลง ถึงลอยมาหาข้าได้เล่า!”

เจินเฟยหย่า องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกใส่ร้ายลอบปลงพระชนม์สวามีในคืนเข้าหอ จนทำให้เกิดสงครามระหว่างแคว้นความพ่ายแพ้ที่ได้รับนำพาให้นางและครอบครัวถูกประหารจนวิญญาณหลุดลอยมายังยุคแร้นแค้นในอนาคต

น้ำมนต์ สาวยุค2000ที่มีปู่เป็นหมอผี เธอจึงถูกยัดเยียดให้เรียนวิชาปราบผีตั้งแต่เด็ก วันหนึ่งระหว่างที่ติดตามปู่ไปปราบผีเกิดพลาดพลั่งวิญญาณถูกดึงมาอยู่ในร่างของ สวี่ลี่อิน สาวอ่อนแอขี้โรคที่ป่วยตาย

ชีวิตข้าและคนทั้งตระกูลต้องจบลงข้าย่อมเข้าใจได้ แต่เด็กคนนี้มีสายเลือดของท่าน เหตุใดถึงไร้ใจเพียงนี้ ท่านช่างอำมหิตโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

พิมา หลุดเข้าไปอยู่ในนิยายที่ตัวเองแต่งขึ้น แต่แทนที่จะได้เป็นนางเอกแสนฉลาดของเรื่อง เธอกลับได้เป็นนางร้ายไร้สมองที่มีชีวิตจุดจบไม่ดีนัก เธอคงต้องดิ้นรนทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากวังวนตามนิยาย

พัชริญา หญิงสาวยุค 2023 ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของ กู้จินเยว่ หญิงสาวผู้ร้ายกาจ ครอบครัวหมางเมิน ไหนจะคู่หมั้นหน้านิ่งนั้นอีก “โถ่ ชีวิต”

ใบหม่อน หญิงสาวเจ้าของสวนผลไม้เกิดอุบัติเหตุจนวิญญาณถูกดึงมาสวมร่าง หวังหนิงอ้าย ฮองเฮาผู้อ่อนแอไร้อำนาจ ถูกสนมใส่ร้ายจนต้องถูกเนรเทศมายังชายแดน “ สามีไม่เหลียวแล ครอบครัวตัดขาด แล้วยังไง ฉันไม่สนใจ!”