Matsurika

ถึง ห้องหมายเลข 10 —...ขอบคุณที่ทำให้ฤดูหนาวของฉันอบอุ่นอ่อนโยนอยู่เสมอ

ฤดูใบไม้ผลิปีนั้น ถ้อยสัญญาถูกเอื้อนเอ่ยด้วยรอยยิ้มนุ่มนวลคล้ายสายลมพาดผ่าน ผีเสื้อตัวน้อยยิ้มพิมพ์ใจสลักความหวานล้ำยังส่วนลึกความทรงจำ ก่อนภาพนั้นจะกลับกลายเป็นเพียงฝันตื่นหนึ่ง

เรื่องราวซึ่งสะท้อนผ่านหินความฝัน —ว่าด้วยครั้งหนึ่งวันนั้นของพี่น้องทั้งสามแห่งราชวงศ์ทรอยแมร์

สายลมปลายเหมันต์พาดผ่าน ดอกซูซูรันสีขาวพิสุทธิ์ส่ายไหวราวตอบรับประหนึ่งประจักษ์พยานแห่งคำมั่นสัญญา

พระจันทร์ในค่ำคืนนี้ทอแสงนวลตา ปิ่นประดับรูปผีเสื้อยังคงงดงามเฉกเช่นสตรีในห้วงฝัน ยามผีเสื้อพิศวงกับความล้ำลึกของมหาสมุทร มหาสมุทรยังมิทันตอบรับ ผีเสื้อตัวนั้นกลับหลีกหายไปเสียแล้ว

คราแรกที่พานพบ, หญิงสาวผู้งดงามล่อลวงราวกับผีเสื้อ, นัยน์ตาสีม่วงอัญมณีว่างเปล่าทว่าเย้ายวน โทมิโอกะ กิยู ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีในการตกหลุมรักเธอ ภรรยาของเขา—โคโจ ชิโนบุ

"ถ้าตอนนี้เป็นเพียงโลกแสนธรรมดาใบหนึ่ง เราจะพบเจอกันแบบไหนหรือคะ?"

แสงไฟประดับจากทั่วทิศและละอองหิมะที่กำลังโปรยปรายพาให้ทัศนียภาพพร่าเลือน ชั่วขณะนั้น —เธอทั้งตื่นตันใจและอยากจะหัวเราะออกมา

เขาดึงเธอมากอดไว้หลวม ๆ โน้มตัวลง เกยคางไว้บนศีรษะของเธออย่างที่ชอบทำเสมอ “เหนื่อย กลับบ้านกัน”

รอยยิ้มของเขา ก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้วนี่ไง

ชีวิตสมรสเกิดขึ้นกับอาร์ชดยุกผู้สูงศักดิ์แห่งแดนตะวันตกภายใต้พันธสัญญาและปรารถนาเพียงการมีชีวิตอยู่เท่านั้น 'ความรู้สึกรักเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุด' 'เพราะมันคือ ลวง'

'มีความรักหนึ่งเรียกว่าปล่อยมือ' นางรับรู้ ความรักของนางไม่มีทางสมหวัง ทั้งพี่ชายที่รักหรือแม้แต่เขาล้วนปฏิเสธอย่างง่ายดาย แต่แล้วอย่างไรเกมหมากนี้ไร้ไมตรีท้ายสุดมีเพียงผู้ชนะเท่านั้นที่มีสิทธิ์เลือก

เพราะรักลึกซึ้ง ชีวิตนั้นเธอจึงทุ่มเทเพื่อให้เขาสมปรารถนาซึ่งทุกสิ่ง ยอมถลำลึกสู่วังวนอันมืดมิด ยามระลึกได้อีกครา กลับมีเพียงความว่างเปล่าทุกข์ทรมานเท่านั้นที่เขามอบตอบแทน

ความสัมพันธ์ประหลาดระหว่างเราเกิดขึ้นนับตั้งแต่เธอและเขายังเยาว์วัย สถานะที่เกินกว่าจะกล่าวว่าสหายสนิทหรือคนรักได้เต็มปากตลอดมาล้วนกลายเป็นความเคยชิน ยามเขาจากไปจึงมีเพียงเธอที่ไร้หนทางก้าวต่อ