Chocolime__

“คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ตอนนี้ชลลดาโมโหพสธรมาก เขาเป็นอะไรอีก เราต่างเลิกกันและเขาก็คงแต่งงานไปแล้ว ทำไมต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วย

“คุณนางร้ายฉันไม่รู้ว่าคุณไปอยู่ที่ไหน แต่ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันสัญญาว่าจะปกป้องคุณพ่อและชื่อเสียงของคุณให้ได้” หลังจากที่ยอมรับความจริงและจะป้องกันไม่ให้ชีวิตนางร้ายล้มเหลวเหมือนในนิยาย

"คุณลูคัสจะแต่งงานเมื่อไรคะป้า" สายตาหวั่นไหวถามป้าแม่บ้านด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย เขากำลังจะแต่งงานในขณะที่เธออุ้มท้องลูกของเรา

"ฉันจับได้พ่อหนูอนุญาต" เขาบอกเธอให้รู้ เพราะหนี้สามแสนนั่นทำให้พ่อของเธอยอมยกลูกสาวให้เขาได้ดูแลเธอทั้งวันทั้งคืน เขาจึงกำลังทำหน้าที่นั้นให้ดี หนูลูกพีชได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วสงสัย

"รู้ใช่ไหมครับว่าตอนทดลองอาจจะต้องแก้ผ้าด้วย คุณอัมพิกาสะดวกนะครับ" ร่างเล็กเงียบไปครู่เดียวเพื่อใช้ความคิด หนูลูกกวาดไม่ได้อ่านข้อความหมายเหตุข้างล่างตัวอักษรเล็กที่กำกับไว้ให้ผู้สมัครทุกคนรับทราบ

"คือว่า..." วารินเม้มปากแห้งด้วยความข่มใจ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกทางเดินของตัวเอง"เราหย่ากันไหมคะ ฉันไม่อยากเป็นภรรยาของคุณแล้ว"

"แด๊ดไม่ต้องมาบอกให้เราสองคนเลิกเลยนะคะ เพราะยังไงหนูต่อก็จะไม่ยอมเลิกรักอาพันเด็ดขาด" หนูต่อกอดแขนใหญ่ที่โอบกอดเอง เธอจะสู้เพื่อความรักของตัวเองและอาพัน "เรานี่มัน ทำไมต้องเป็นไอ้นี่ด้วย"

"เดี๋ยวเธออายุเท่าไรแล้ว ฉันไม่อยากติดคดีพรากผู้เยาว์ระหว่างอยู่ที่นี่" คนเพิ่งจะนึกถึงกฎหมายเอ่ยถาม "ยี่สิบปีแล้วค่ะ หนูบรรลุนิติภาวะแล้ว" ขอจันทร์ขำกับความกังวลของคนตัวโต

เหตุผลหนึ่งที่กุลนิดาไม่อยากพาจารวีไปแนะนำกับอนาวิล เพราะเธอหวงลุงรหัสตัวเอง ความรู้สึกเหมือนจะเสียของรักไปทำให้เธอไม่อยากทำตามที่คุณป้าขอไว้ได้เพราะเธอไม่สามารถไปเป็นกามเทพให้คนที่ตัวเองแอบชอบได้

“ผมมีลูก ตอนนี้เขาอายุ 5 ขวบและกำลังป่วยต้องการเลือดของพ่อ คุณเลยอยากให้ผมบริจาคเลือดเพื่อลูกชาย รู้ไหมผมไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง คุณใจร้ายมากน่ะเปลว” ฐากูรสะบัดมือที่เกาะแขนเขาอย่างเหลืออด

“ไปนอนโซฟาหรือไม่ก็ปูที่นอนที่พื้นซะ ฉันไม่นอนร่วมเตียงกับเธอ” คนกำลังเคลิ้มหลับ รู้สึกถึงแรงบุบของเตียงจึงได้รู้ว่า ภรรยากาฝากมานอนด้วย