พิชชากร/หอมแก้ว

ถ้าฉันนอนกับเธอ ฉันไม่นอนเฉยๆ หรอกนะ

ความบาดหมางของคนรุ่นพ่อได้รับการสะสางในรุ่นลูก แล้วคนที่ได้รับกรรมคือสาวน้อยแสนอาภัพผู้น่าสงสาร และสิ่งที่เขากระทำต่อเธอ กลับเป็นการสร้างตราบาปให้กับตัวเองและคนที่เขารักมากที่สุด

“หยาบคาย!” “หยาบคายตรงไหน ฉันพูดความจริงทุกอย่าง มีผัวคนเดียวไม่พอหรือไงหา! แต่ถ้าอยากมีทีเดียวหลายคน ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องไปอ่อยเหยื่อที่ตลาดเลย ในเหมืองมีเยอะแยะ ฉันจัดให้เอง” !เผียะ!” ฝ่ามือน้อน้อย

"เป็นนางบำเรอของฉันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน เพราะเธอก็ไม่มีอะไรเหลือให้ต้องเสียดายอยู่แล้วนี่" "เผียะ ต่อให้ไม่เหลืออะไร ฉันก็ไม่คิดจะนอนกับคุณให้เครื่องฉันสึกหรอไปกว่านี้หรอก" รินรดาตบสั่งสอนฉาดใหญ่

"ไอ้โจรถ่อย ปล่อยฉันนะ. เสียงหวานก่นด่า "เห็นทีคงต้องรำลึกความหลังกันจริงๆ เสียแล้ว ว่าคืนนั้นเราสองคนร้อนแรงกันเพียงใด เธอจะได้เลิกเรียกผัวตัวเองว่าโจรเสียที"

อย่ามายุ่งกับฉันอีกเพราะฉันขยะแขยงคุณที่สุด" "อย่าทำเป็นอวดเก่งไปหน่อยเลย จืดชืดอย่างกับอะไรดี นอนเฉยเป็นท่อนไม้ ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง..เธอมันก็แค่เครื่องสนองความใคร่เท่านั้น จำใส่หัวเอาไว้เลย!!"

"อยากลองดูมั้ยล่ะ ว่าแก่อย่างพี่จะเตะปี๊บดังหรือเปล่า"

“หาคนมานอนด้วยไม่ได้หรือไง ถึงได้มาเสนอตัวให้พี่ถึงนี่” “เปล่าหรอกค่ะ คนจะนอนกับแพมมีมากจนเลือกไม่หวาดไม่ไหว แต่แพมอยากกลับมาลองชิมน้ำพริกถ้วยเก่าบ้าง ว่ารสชาติมันยังแซ่บปากอย่างที่เคยมั้ย”

"กรี๊ด แล้วคุณไม่กลัวว่าฉันจะท้องหรือไง" เสียงหวานหวีดร้องทั้งโกรธทั้งอาย "ถ้ากลัวจะทำเหรอ" เขาย้อน ก่อนถาม "ว่าไง ไอ้ที่ป่องๆ ในท้องคุณนี่ ลูกผมใช่มั้ย"

เหตุเกิดเพราะสวรรค์เล่นตลกหรือโดนผีผลักก็ไม่รู้ นอกจากทำเจ้านายใหญ่เสียหน้าแล้ว มือน้อยซุกซนดันไปคว้าป้าบเข้ากับมังกรตัวร้ายของเขาด้วย ซวยเกินเบอร์ ชะตาขาดแน่ๆ นังส้ม ถ้าเขาเป็นคนใจไม้ไส้ระกำน่ะนะ...

“พอหรือยังคะ มันเพียงพอหรือยังกับความแค้นที่คุณมาทวงคืนเอากับฉัน หนึ่งชีวิตสำคัญที่ฉันเสียไป ก็น่าจะชดใช้ให้คุณได้แล้ว” เธอร้องถามอย่างเจ็บร้าวไปถึงขั้วหัวใจ “พอเสียที่ไหน แม่ฉันกับก้อนเนื้อที่ฉันไม่เคยต้องการ มันเทียบกันไม่ได้หรอก” เขาตอกกลับไร้เยื่อไย

How far would you go for the love of your life? คุณจะทุ่มเทให้กับคนที่คุณรักดั่งชีวิตได้มากแค่ไหน คุณจะทำทุกวีถีทางเพื่อให้เขารับรู้ถึงความรักของคุณ หรือคุณจะยอมเสียสละ และขอแค่คอยดูแลเขาอยู่ใกล้ๆ อย่างสุขใจก็เพียงพอแล้ว...