พี่ครับ...รับรักผมที Let me call you baby

"ที่ช่วยก็เพราะสงสารหรอกนะ อีกอย่างฉันไม่อยากให้ใครมาว่าฉันใจร้าย รังแกเด็ก!" "เด็กที่ไหน คุณก็รู้ว่าผมไม่เด็กนะครับ" นำทัพเอนหน้ามาใกล้เธอที่กำลังขับรถเข้าจอดในลานจอดรถใต้อาคารพอดี "โอ๊ย! คุณ! ผมเจ็บนะ โอ๊ย!" เธอใช้มือเล็กบิดเข้าที่ต้นแขนเขาเต็มแรงจนนำทัพร้องเสียงหลง จริงๆเธออยากจะทำมากกว่านี้เพราะหมั่นไส้ที่เขาพูดกวนใจเธอตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกันจนถึงออฟฟิศ "ฉันเตือนนายไว้ก่อนนะ ในออฟฟิศ และต่อหน้าทุกคนในออฟฟิศ ห้ามทำเหมือนว่าเรา…เอ่อ…" "เราเคยจิ้มกัน?" เขาถามกวนเธอเล่นๆ "โอ๊ย! อีกแล้วนะคุณ แขนผมเขียวหมดแล้วนะ" "ถ้านายปากสว่างเหมือนเมื่อกี้อีกล่ะก็ ฉันจะตัดแขนนายแทน!" "โหดจริงเว้ย ชักจะสงสารตัวเองกับลูกแล้วที่จะมีแม่โหดแบบนี้ หึๆ" "ไอ้!…" "ล้อเล่นครับ ต่อหน้าทุกคนผมจะวางตัวดีๆ ไม่ให้ใครจับได้ว่าเราคบกันนะครับ" นำทัพยิ้มกว้างพอใจที่ได้แหย่เธอเล่น พูดจบนำทัพรีบเปิดประตูออกไปก่อนที่เธอจะบิดต้นแขนเขาอีกครั้ง รอยยิ้มจากปากอมชมพูแบบคุณชายของเขาที่ส่งมาก็ทำหัวใจของเธอวูบวาบอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งตอนที่เขาเมินเธอเมื่อวาน ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดจนไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดถึงเรื่องของเธอกับธนนท์เลย 'นายนี่มันตัววุ่นว�