ว่าวหลงลม

“เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าเราอาจจะต้องปีนต้นงิ้ว” “ฉันไม่รู้จักต้นงิ้ว” “มันเป็นต้นที่มีหนามแหลมคม ที่เค้าจะให้เราปีนขึ้นไป หนามจะบาดเราจนเลือดไหลไปตามมือเท้า พอไปถึงข้างบน นกก็จะจิกลูกตาเรา” “นิทานหลอกเด็ก” เสียงของพิมภัทราเยาะเย้ย “อย่าหลอกให้กลัวเลย...วิทยาศาสตร์ยังพิสูจน์ไม่ได้ ก็ไม่น่าเชื่อหรอก” เขาเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ชิดกับใบหน้าหวานรูปหัวใจมากขึ้น “รู้ตัวไหม ว่าตอนนี้เราไม่ใช่สาวน้อยอีกต่อไป” แล้วเขาก็ประกบปากลงไปที่ปากบาง พิมภัทราตอบสนอง ความเร่าร้อนของอารมณ์คุโชนดังไฟที่กำลังปะทุจนไม่อาจดับได้ ความถูกผิดถูกลืมเลือน นาทีนั้นไม่มีสิ่งใดๆ ฉุดรั้งให้ทั้งคู่กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง