นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน เล่ม 3 (เล่มจบ)

ซู่หรานชอบมากจริงๆ เวลาที่เขาว้าวุ่นจนทำตัวไม่ถูกเช่นนี้ เธอรู้สึกว่าตรงกลีบท้อของตัวเองก็กำลังเปียกแฉะเพราะความตื่นเต้น เธอจึงแสร้งหันไปกอดเขา จงใจให้หน้าอกเบียดเสียดอกแกร่ง ดันขาข้างหนึ่งสอดแทรกเข้าไประหว่างขาของเขา จิ้งจื่อดูตกใจไม่น้อย "อือ" เธอเเสร้งเป็นนอนละเมอกอดเขาไว้ 'ไหล่เขากว้างขึ้นหรือเปล่านะ' ซู่หรานแอบคิดคำนวณในใจ ครั้งก่อนยังรู้สึกว่าอ้อมกอดของเขายังไม่กว้างเท่านี้ ผ่านไปราวครึ่งจิบชา จิ้งจื่อก็เริ่มกอดรัดร่างเล็กแน่นขึ้น "หัวใจเจ้าเต้นเร็วเกินไป หากจะหลอกผู้อื่นว่าหลับอยู่ เจ้าควรต้องควบคุมลมหายใจเพิ่ม หึ" เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ซู่หรานรู้สึกอับอายแต่ก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขาเริ่มเรียนรู้วิธีกลั่นแกล้งเธอบ้างแล้ว "อือ ข้าคงไม่อาจเชี่ยวชาญเหมือนโจรเด็ดบุปผาบางคน" เธอพูดและขยับเข้าใกล้เขายิ่งขึ้น จิ้งจื่อตัวแข็งทื่อ แน่นอนว่าเขาเรียนรู้การกลั่นแกล้งเธอแล้ว แต่ยังคงสู้เธอไม่ได้อยู่ดี "ข้า ข้า..คือว่า ขอโทษ" เขาพูดเสียงเบา