ทรราชอ้อนรัก 2 (จบ)

ทรราชอ้อนรัก เล่ม 2 ( จบ) เรื่องราวขององค์หญิงผู้ฉลาดเฉลียวแห่งแคว้นเว่ย และทรราชแห่งลุ่มน้ำไห่หนาน ฮ่องเต้ทรราชแห่งแคว้นเหลียน สำหรับพระองค์ นางคือรักแรกพบ สำหรับนาง ไอ้บุรุษหน้าด้านผู้นี้เอาแต่ใจนัก !!! "เมื่อครู่ ข้างามหรือไม่?" "งาม... พะย่ะค่ะ" "นั่นสิ ท่านยังมองว่าข้างดงาม แต่สามีข้ากลับทิ้งข้าไว้ในตำหนักใหญ่โตนี่ผู้เดียว..." หญิงสาวกล่าวติเตียนไปถึงคนคนนั้น พร้อมกับลุกขึ้นจากกลางห้อง ค่อย ๆ เยื้องย่างไปใกล้ชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าก้มตา แลดูร่างายแข็งเกร็งไปทุกส่วน ทุกจังหวะการก้าวเดิน หนิงอ้ายตั้งใจให้ข้อเท้า ฝ่าเท้าเปลือยโผล่พ้นช่วงชายกระโปรงให้มากที่สุด เพื่อหวังจะทำลายตบะอันแรงกล้าของเขา "เหตุใดจึงคิดเช่นนั้นพะย่ะค่ะ บางที ฝ่าบาทอาจจะติดภารกิจบางอย่าง จึงไม่ได้อยู่กับพระองค์" "อ๋อ เพราะติดภารกิจสินะจึงไม่ได้อยู่กับข้า" "พะย่ะค่ะ" มู่หรงฮองเฮาพยักศีรษะงึกหงักคล้ายกับพึงพอใจในคำตอบนี้ ก่อนจะทรุดนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเจาจ้าน ใช้นิ้วมือเรียวยาวเชยคางเขาให้เงยขึ้น "อืม... แต่ข้าให้คนประกาศออกไป ว่าฝ่าบาทนอนป่วยอยู่ในตำหนัก" "ไม่ใช่---" หนิงอ้ายไม่ปล่อยช่องว่างหรือรอฟังคำแก้ตัวแม้แต่น้อย ดวงตาคมเบิกโพลงครั้งใหญ่ เมื่อจมูกโด่งรั้นของมู่หรงฮองเฮา อยู่ห่างจากใบหน้าตนเองไม่ถึงหนึ่งชุ่น "ทำไมกันนะ เจ้าจึงใหลตามน้ำไปกับข้า ไม่เอะใจ หรือทักท้วงซักนิดว่าฝ่าบาทนอนป่วยตามข่าว..." "ฮองเฮา!!" "ทำไม เจ้าแก้ตัวแทนเขาทำไม" "มิใช่พะย่ะค่ะ กระหม่อม... เอ่อ..." "เจ้าไม่ได้แก้ตัวแทนเขา แต่กำลังแก้ตัวให้กับตนเอง... สินะเพคะ ฝ่าบาท" "!!!" คนกำลังจะถูกจับได้กระพริบตาถี่ระรัว ลมหายใจเริ่มเร็วขึ้น แรงขึ้น ร้อนมากขึ้นจนหนิงอ้ายสามารถสัมผัสมันได้ หากเป็นคนอื่น เหลียนชิงหลงคงจะสามารถหาถ้อยคำแก้ตัว นำพาตนเองออกจากสถาณการณ์สุ่มเสี่ยงได้อย่างว่องไว แต่ปัญหาในครั้งนี้คือนาง คือนาง... มู่หรงหนิงอ้าย นางเป็นสตรีหนึ่งเดียวที่พระองค์รู้สึก 'รัก' ทั้งรัก ทั้งห่วง ทั้งหวง กระทั่งตราราชลัญจกร ตราพยัคฆ์ควบคุมกองกำลังซึ่งเป็นตราประทับที่สำคัญทั้งสิ้น พระองค์ยังกล้าทิ้งไว้ให้นางได้ใช้มันปกป้องตนเอง ชายหนุ่มหลับตา เม้มปากแน่นอย่างสกัดกลั้นอารมณ์ นั่นยิ่งทำให้หนิงอ้ายมั่นใจว่าอย่างไรคนคนนี้ต้องเป็นเหลียนชิงหลงไม่ผิดตัว หญิงสาวล่าถอยไปราวสามก้าว บริเวณดวงตาเอ่อคลอหยาดน้ำใส สองมือกำหมัดแน่น ความโมโห ความดีใจ ความผิดหวัง ประดังประเดปะปนเข้ามาในคราวเดียวกันจนไม้รู้ว่าจะต้องรู้สึกอย่างไรกันแน่ "ทิ้งหม่อมฉันไว้คนเดียวไม่พอ ยังกล้าโยนบัลลังก์มาให้สตรีเช่นหม่อมฉัน พระองค์คิดอะไรอยู่เพคะ!!" "..." "ทรงทราบหรือไม่ วันที่พระองค์หายไปหม่อมฉันร้องไห้จนหมดแรง ทรงทราบหรือไม่หม่อมฉันต้องกินข้าวเคล้าน้ำตากี่วัน" "..." "ไม่ตอบซักนิดเลยหรือ..." "...ข้า..." กว่าบุรุษในหน้ากากจะค้นหาเสียงของตนเองเจอ หนิงอ้ายก็น้ำตาใหลอาบแก้มเสียแล้ว "หม่อมฉันต้องสู้รบปรบมือกับขุนนางไม่เว้นแต่ละวัน พระองค์ทราบหรือไม่ว่าพวกเขาต่อว่า... ฮึก...ว่าหม่อมฉันเป็นหญิงแพศยาอย่างไรบ้าง ถึงกับได้ออกว่าราชการแทน พระองค์... " "อย่าร้องไห้..." นางไม่ตอบสิ่งใด ปล่อยน้ำตาไหลอาบบนใบหน้าพลางข่มเสียงสะอื้นในลำคอ ทำเอาร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มอย่างเห็นได้ชัด ใช้เวลาร้องไห้ครู่ใหญ่ หนิงอ้ายก็ได้หันหลังเดินกลับไปยังโต๊ะสลักลายมังกรอีกครั้งเพื่อหยิบของสำคัญอีกสิ่งหนึ่งที่เขาเคยทิ้งไว้ให้ เหลียนชิงหลงใจหล่นวูบไปกองบนพื้น ในลิ้นชักที่นางดึงออกมา มีกระดาษแค่แผ่นเดียวเท่านั้น กระดาษที่สามารถเปลี่ยนสถานะปัจจุบันระหว่างทั้งสองให้กลายเป็นคนแปลกหน้าได้อย่างง่ายดาย ใบหย่า... "ในเมื่อพระองค์กลับมาแล้ว หม่อมฉันคงไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่จุดนี้ต่อ" "เจ้าพูดอะไร" "เราสองคน... หย่ากันเถิดเพคะ" ---- ฝากพี่ชิงหลงกับน้องหนิงอ้ายในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ คลั่งรักสุบ ๆ ไร้ดราม่าแน่นอน !!! ปล. ซื้อในเว็บไซต์ถูกกว่าใน apple นะคะคนดี ใครอ่านจบแล้วฝากแวะมารีวิว + กดใจให้ไรท์หน่อยน้าค้าบ