ประดุจหนึ่งหอมหวานปานน้ำผึ้ง [你笑得甜蜜蜜.] เล่ม 1

กาลก่อนไม่เคยสัมผัสกับรัก ครั้งเมื่อได้สัมผัสกลับดำดิ่งหลงใหลลึกซึ้ง ไร้ขอบเขต ถลำลงสู่ห้วงรักอย่างมิอาจหักห้ามใจ ********** ไม่ว่าสิ่งใดก็ตามที่ทำให้นางได้เกิดใหม่ในมิตินี้ ให้นางได้มีโอกาสกลับมามีชีวิตอีกครั้งในฐานะ หลิวซือนัว บุตรสาวคนเล็กของสกุลหลิวที่ทำการค้าเกี่ยวกับอาภรณ์ ซ้ำยังร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆของเมือง ด้วยฐานะใหม่อันแสนมั่งคั่งนี้ นางจึงตัดสินใจอย่างแนวแน่ว่า จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในโลกต่างมิติที่แสนรุ่งโรจน์นี้อย่างกระตือรือร้น อย่างน้อยๆก็ไม่ให้ชีวิตใหม่ในมิตินี้ต้องมีจุดจบอย่างน่าอเนจอนาถเช่นกาลก่อนอีก ********** “ตัวข้าแม้ไม่ได้สูงส่งมาจากไหน ทว่ากลับเข้าใจดีว่าผู้ที่ได้รับการอบ รมสั่งสอนมาอย่างดีนั้นย่อมไม่นินทาว่าร้ายผู้อื่นลับหลังอย่างสนุกปากเช่นที่พวกเจ้าทำเมื่อครู่” “นินทาผู้อื่นแล้วเกี่ยวอันใดกับเจ้า อย่ามายุ่งเรื่องของผู้อื่นจะดีกว่า หรือว่าบังเอิญคุณหนูสกุลหลิวนั่นเป็นคนรู้จักของเจ้า เจ้าถึงได้เป็นเดือดเป็น ร้อนแทนนางเช่นนี้” “นั่นสิ ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ ช่างยุ่งไม่เข้าเรื่องเสียจริง” “พวกเรากล้าพูดย่อมไม่กลัวถูกผู้อื่นได้ยินอยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะต้องยุ่งให้ได้เสียหน่อย เช่นนั้นก็อย่าให้ต้องมีเรื่องมีราวกันเลยจะดีกว่า” “เอาอย่างนี้เป็นอย่างไร ร้านเครื่องหอมนี้เป็นของสกุลอี้ข้า ไม่สู้เจ้าเลือกเครื่องหอมที่ถูกใจสักสองสามอันสิ ข้ายินดีจะมอบให้เจ้านำกลับไปได้เลย ถือซะว่าเป็นของขวัญจากข้า” หลิวซือนัวจ้องมองไปที่เจ้าของคำพูดเมื่อครู่ ซึ่งนางเพิ่งบอกว่าตัวเองคือคุณหนูสกุลอี้ผู้เป็นเจ้าของร้านเครื่องหอมแห่งนี้ แถมนางยังมาแสดงความใจกว้างเพื่อแก้ปัญหา ทว่าทีท่าของแม่นางอี้ผู้นี้ช่างดูเย่อหยิ่งขัดใจนางยิ่งนัก นางยิ่งมองก็ยิ่งไม่ชอบใจแม่นางอี้ผู้นี้มากขึ้น มากยิ่งขึ้น “เครื่องหอมบ้านข้ามีมากมายพอแล้ว คงไม่ต้องรบกวนแม่นางอี้หรอก ท่านเก็บเอาไว้ให้พวกนางก็แล้วกัน” “อวดดีเสียจริง” “ร้านเครื่องหอมสกุลอี้ขึ้นชื่อแค่ไหนในเมืองนี้เจ้าไม่รู้หรืออย่างไร ระวังจะเสียดายภายหลัง” “ของสิ่งใดที่ข้าหลิวซือนัวไม่ต้องการ ข้าย่อมไม่มีวันนึกเสียใจแน่ พวกเจ้าเองก็อย่าได้เสียใจต่อการกระทำของตนที่หลังก็แล้วกัน”