เทพบุตรร้ายคลั่งรัก ซีรีส์ชุด ดวงใจเทพบุตร ลำดับที่ 1

“คุณทัพเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่าแต่ชอบรังแกเด็ก” ปลายรุ้งทำหน้ากระเง้ากระงอดหลังถูกเขาสำเร็จโทษอย่างเอาแต่ใจ “ก็เด็กคนนี้น่ารังแก” ไม่พูดเปล่า จอมทัพหอมแก้มนวลเต็มฟอด กอดกระชับร่างน้อยอย่างหวงแหน ความรู้สึกอิ่มเอมแผ่ซ่านล้นอก รู้สึกเป็นผู้ชายเต็มตัวยามได้สวมกอดผู้หญิงคนนี้ แต่แล้วอารมณ์เปี่ยมสุขเป็นอันต้องพังทลายลง เมื่อมือถือของปลายรุ้งมีสายเรียกเข้าดังขึ้น ร่างบางทำท่าจะลุกไปหยิบหากก็ช้าไปกว่าคนตัวโตที่เดินลิ่วไปแบบไม่แคร์ว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า สันกรามขบแน่น รายชื่อคนโทร. เข้ากระตุ้นอารมณ์หึงหวงให้ลุกพรือขึ้นมาอีกครั้ง “ที่งานเลี้ยงยังไม่หนำใจใช่ไหม ถึงได้ให้เบอร์ติดต่อกับมัน!” ตะคอกถามเสียงเข้ม ปลายรุ้งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เธอพลาดที่ให้เบอร์โทรศัพท์กับริคคาโด ไม่คิดว่าเขาจะโทร.เข้ามาตอนนี้ นี่มันจังหวะนรกชัดๆ “เงียบทำไม ตอบมาสิ!” ยิ่งเห็นหล่อนเงียบเขาก็ยิ่งโกรธ ปามือถือเจ้าปัญหาอัดกำแพงตกแตกกระจายเกลื่อนพื้น “คุณทัพทำเกินไปแล้วนะคะ!” ปลายรุ้งปากคอสั่น สองมือกำหมัดแน่น “หึงหวงอะไรก็ช่วยมีขอบเขตบ้าง” เสียงหวานต่อว่า จอมทัพแค่นเสียงหัวเราะ “เธอเองก็ควรมีขอบเขตเหมือนกัน เตือนตัวเองให้หนักๆ ว่าอยู่ในฐานะอะไร อย่าริมีชู้หรือคิดนอกใจฉันเด็ดขาด!” “คุณทัพพูดจาน่าเกลียด” ปลายรุ้งน้ำตาคลอ น้อยใจที่เขาพูดราวกับเธอเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย “น่าเกลียดตรงไหน? ผัวเตือนเมียให้รู้จักหักห้ามใจ จะได้รู้ว่าควรหรือไม่ควรทำสิ่งใด” “แต่รุ้งยังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น” ปลายรุ้งเถียง “งั้นต้องรอให้ทำก่อนใช่ไหมถึงจะพูดได้” จอมทัพตีความไปอีกแบบ “คุณทัพ!” เธอเหนื่อยจะพูดกับคนบ้าอย่างเขาแล้วนะ “จำไว้นะปลายรุ้ง คนอย่างไอ้จอมทัพไม่ใช่ผู้ชายที่เธอจะมาล้อเล่นกับความรู้สึก ถ้าคิดจะเอาเขามาสวมใส่บนหัวฉันล่ะก็…” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย “เธอได้ครางตายอยู่ใต้ร่างฉันแน่!!!”