เพื่อนรัก...อย่ากั๊กเลย

เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย จะให้เปลี่ยนเป็นคนรักคงไม่ง่ายนักหรอก "งั้นเอางี้ มึงกับกู...มากิ๊กกันไหม?" ******** “กูอยากคบกับมึง” โยธินพูดออกไปตรงๆ วารีชะงัก หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่มันก็แค่ชั่วครู่ ไม่กี่นาทีต่อมา ความสั่นไหวในใจที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็เลือนรางไป ‘กูจะรับผิดชอบ’ เขาก็แค่...อยากจะรับผิดชอบเท่านั้น เสียงของโยธินวนเวียนในหัว หากวันนึง เขารู้สึกว่าตัวเองรับผิดชอบมากพอแล้ว และทิ้งให้เธอต้องเจ็บปวดแทบตายเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อนอีก เธอจะทำยังไง วารีไม่อยากต้องทรมานแบบนั้นอีกแล้ว ที่ผ่านมาเธอทรมานกับการแอบชอบเขามามากเกินพอแล้ว เธออยากจะหยุดความโหดร้ายพวกนั้นสักที “แต่กูไม่อยากคบกับมึง” “ทำไมวะ” “มึงกล้าถามอีกเหรอ ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกันไง เจ็ดปีก่อนมึงเองก็เคยกลัวเสียเพื่อน ตอนนี้กูก็เสียเพื่อนเหมือนกัน” วารีเน้นย้ำคำว่าเพื่อน “มันไม่เหมือนกัน” “ไม่เหมือนกันยังไง ตอนนั้นเป็นเพื่อน ตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อน..!” “แต่ตอนนั้นมันยังไม่ได้เอากันเว้ย!” โยธินแทรกขึ้นเสียงดัง เขาจ้องวารีดวงตาเขม็ง “สรุปมึงติดแค่เรื่องนี้ใช่ไหม แค่เรื่องที่มึงกับกูเอากันแล้วแค่นั้น?” “ก็...ก็ใช่ ไม่งั้นกูจะกลายเป็นคนแบบไหนวะ แฟนกันก็ไม่ใช่ แต่เสือกไม่ห้ามใจแล้วปล่อยเลยตามเลยกับมึง กูดูเหี้ยแบบนั้นเลยเหรอ” โยธินทักท้วง ทั้งที่จริงสิ่งที่ทำให้เขาไม่ยอมอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากจะเสียเธอไปเป็นครั้งที่สองต่างหาก ทว่าจะให้พูดออกไปตรงๆ โยธินก็พูดไม่ออก “งั้นเอางี้ มึงกับกู...มากิ๊กกันไหม?” วารีถามออกไป