วิหคกระพือปีก เล่ม 1

เขาเป็นนายโลม ทำเรื่องสกปรกมามาก หนีตามหญิงสาวแก้มกลมไปช่วยเลี้ยงน้องๆ แต่ไม่อาจหนีความหวาดกลัวในใจ เหมือนนกที่หนีจากกรงทองเพิ่งหัดบิน รู้สึกว่าตัวเองมีแต่รอยเปื้อน อยากรักนางรุนแรงดังใจปรารถนาก็กลัว ส่วนหนึ่งในเนื้อหา *** เมื่อมือของเขาแตะโดนข้างแก้มของหญิงสาว เขาก็ต้องสะดุด เพราะแก้มหมั่นโถวนั่นเย็นเฉียบจนคล้ายร่างคนตาย เขาตกใจรีบปีนขึ้นไปนอนข้างๆ ใช้ผ้าห่มของตัวเองห่มนางไว้อีกชั้น ก่อนจะกอดกระชับร่างเล็กเข้าอ้อมอก หย่งจื้อยื่นมือไปแตะลำคอ มือของเขาที่นอนพื้นเย็นๆ มาเกือบครึ่งคืนยังอุ่นกว่าตัวของนางเสียอีก ยามนี้เขาอยากปลุกนางมาดุด่าเสียให้เข็ดหลาบ ตัวเย็นแล้วยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง แต่คล้ายว่าลูกๆ ของตระกูลหมิงจะหลับลึกกันทุกคน ขนาดเขาดึงหญิงสาวมากอดนางก็ยังไม่ตื่น หมิงเหยาที่ถูกเหยียบจมูกก็ยังคงหลับต่อไป หมิงอันก็ยังคงหลับสบายท่ามกลางเสียงกรน ส่วนน้องเล็กผู้นั้นไม่ต้องพูดถึง “เฮ้อ...” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ และยอมเสียสละร่างกายเป็นเตียงเตาให้กับสตรีแก้มหมั่นโถว ไม่เช่นนั้นนางคงทนนอนหนาวทั้งคืนต่อไปเช่นนี้แน่ บางทีนางอาจไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าตัวเย็นราวกับศพแล้ว ซุนหย่งจื้อลืมตาเพราะได้ยินเสียงกระซิบกระซาบหลายเสียง ภาพที่ปรากฏต่อสายตาคือน้องชายทั้งสามคนกำลังยืนจ้องมองเขา เริ่มแรกเขายังคงงุนงงอยู่บ้าง ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกเขาต้องจ้องด้วยสายตาเช่นนั้น !!! แต่เมื่อระลึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง “โอ๊ย!” หมิงเซี่ยร้องเพราะรู้สึกเจ็บที่หัว นางถูกเขาเททิ้งจากอ้อมกอดกะทันหัน แต่เขากลับเผลอทับเส้นผมยาวของนางไว้ ***