ผู้ชายสายโบ้เกิดใหม่เป็นคนคลั่งรัก

จิตติพัชญ์ผู้ชายที่ไม่รู้จักกับความรัก เมื่อถูกบังคับให้แต่งงานกับกุลจิราเขาก็ปฏิบัติต่อเธออย่างร้ายกาจและเย็นชา กลับกันเธอกลับเป็นภรรยาผู้แสนอบอุ่น เขาไม่รู้เลยว่าความอบอุ่นอ่อนโยนของหญิงสาว จะกะเทาะใจที่แข็งกร้าวออกทีละน้อย แต่กว่าจะรู้ตัวว่า ‘รัก’ ก็สายไปแล้ว ในเมื่อเธอไปจากเขาพร้อมมีคนใหม่ที่ดีกับเธอดูแลเธอแทนที่ของเขา ทว่าเรื่องมหัศจรรย์ก็ได้เกิดขึ้นกับผู้ชายเลว ๆ อย่างเขา เมื่อได้รับของขวัญย้อนอดีตกลับมาแก้ไข เขาจะเป็นพระเอกที่แสนดีให้เธอเอง ทว่าการกลับมาแก้ตัวครั้งนี้เต็มไปด้วยอุปสรรค ซึ่งมีคนจ้องจะเอาชีวิตของเขา... --- “เราหย่ากันเถอะค่ะ” สิ้นคำร่างเพรียวระหงก็เดินหนีทันที ทว่าคำพูดของภรรยาที่กำลังจะกลายเป็นอดีตกลับเหมือนสายฟ้า ที่ฟาดใส่อกแกร่ง ในใจกลับกู่ร้องว่า ‘ไม่!’ เขารีบก้าวตามหลังภรรยา ด้วยรูปร่างที่สูงกว่าขายาวกว่าจึงถึงตัวเธอได้ในเวลาอันรวดเร็ว เขาดึงท่อนแขนของเธอเอาไว้ รั้งให้ร่างบางหันมาหา “ไม่คิดถึงผลกระทบหรือไง จะหย่ากันรู้ไหมว่ามันยุ่งยาก” “ไม่เห็นยากเลยค่ะ ฉันก็แค่ฟ้องหย่า ทั้งคุณทั้งชู้เตรียมทนายเอาไว้ได้เลย” “เออ! อยากหย่าก็หย่า คิดว่าผมอยากง้อคุณหรือไง”แทนที่เขาจะพูดกับเธอดี ๆ แต่เพราะไม่เคยมีใครกล้าขัดใจเขา และไม่คิดว่าผู้หญิงหัวอ่อนคนนี้จะกล้าขัดใจเขาเช่นกัน ความโมโหก็พลุ่งพล่าน เธอกล้าพูดคำว่า ‘หย่า’ ได้ง่าย ๆ ทั้งที่เคยพูดว่ารักเขาอย่างเต็มปากเต็มคำ “แล้วไงวะเลิกก็เลิกสิวะ สนที่ไหน” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย ทั้งที่ใบหน้าหล่อเหลานั้น กำลังเปื้อนน้ำตา แม่ง! เขาปาดน้ำตาที่ไม่เคยหลั่งสักครั้งนั่นทิ้ง ยายนั่นเป็นใครกันกล้าพูดคำว่าหย่า เขาสิต้องเป็นคนขอหย่า ดีเหมือนกันเลิกไปได้ก็ดี เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ยอมมีชีวิตแสนจืดชืดกับผู้หญิงคนนั้น