เข็ดแล้วความรักอยากพักก่อน

“มาดื่มคนเดียวเหรอครับ” ตฤณถาม ดวงตาคู่หวานที่ดูฉ่ำวาวกว่าเดิมหันไปมองตามเสียงทุ้มต่ำ ใบหน้าหล่อที่ดึงดูดสายตาเธอให้เผลอมองค้างขนาดนี้ลำธารแน่ใจว่าจำไม่ผิด เขาคือผู้ชายคนเดียวกับคนที่เข้ามาทักเธอในร้านกาแฟตอนนั้น คนที่เสียมารยาทมองงานที่ลำธารกำลังเขียนแล้วเอ่ยถามขึ้นมาโต้ง ๆ “คุณอีกแล้ว” ถึงจะไม่ได้เจอเขาบ่อยนัก แต่ทุกครั้งคนคนนี้มักจะหาเรื่องเข้ามาคุยกับเธอ ลำธารไม่ได้เดียงสาขนาดจะไม่รู้ว่าเขากำลังพยายามเข้าหาเธออยู่ ถ้าไม่จีบก็คงแค่อยากได้สักครั้งนั่นแหละ แต่สำหรับลำธารในตอนนี้ความรักบ้าบออะไรนั่นไร้สาระทั้งเพ (เหอะ พวกผู้ชายมันก็แค่นี้) ทำตัวแสนดีต่อหน้า แต่ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยก็ไปหาที่ระบายที่อื่น ทำไมถึงมีแต่ผู้หญิงที่ต้องครองตัวบริสุทธิ์ผุดผ่องรอคนรักในคืนวันแต่งงานกัน “จำผมได้ด้วย?” “คนที่เสียมารยาทกับฉันขนาดนี้ ก็มีแค่คุณนี่แหละค่ะ” (เสียมารยาทเหรอ?) “ผมเนี่ยนะเสียมารยาทกับคุณ เมื่อไหร่กัน” “ทุกครั้งที่เจอกันมั้งคะ”