จางหมี่สาวน้อยผู้มีตาทิพย์ เล่ม.1
จางหมี่เป็นตัวละครในนิยายกำลังภายในเรื่องมังกรหยก ภาค 2 เธอเป็นลูกสาวของจางซานฟง ประมุขแห่งสำนักบู๊ตึ้ง เธอมีดวงตาพิเศษที่มองเห็นสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็น รวมไปถึงอนาคต จางหมี่มีความเฉลียวฉลาดและมีไหวพริบ เธอตกหลุมรักเอี๊ยก๊วย พระเอกของเรื่อง แต่สุดท้ายเธอก็เสียชีวิตจากการปกป้องเขา เธอตื่นขึ้นมาในโลกที่ไม่คุ้นเคย ในร่างของเด็กสาวที่ครอบครัวยากจน เธออยู่กับแม่แค่สองคน รอคอยเพียงความตายจากอุบัติเหตุด้วยความเฉลียวฉลาด ไหวพริบ และความรู้จากอดีตชาติ จางหมี่จะต้องต่อสู้เอาชีวิตรอด หาทางแก้ไขสถานการณ์อันเลวร้ายนี้ พร้อมเผชิญกับอุปสรรคมากมายในโลกที่เต็มไปด้วยอันตราย เธอจะต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตใหม่ ปรับตัวเข้ากับสังคม และค้นหาหนทางเพื่อนำความยุติธรรมกลับมา เรื่องราวการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นของจางหมี่จะเป็นอย่างไร เธอจะสามารถเอาชนะอุปสรรคและค้นหาความสุขในชีวิตใหม่ได้หรือไม่ ติดตามเรื่องราวสุดเข้มข้นของเธอได้เลยค่ะ //// เนื้อหาความสนุกสนานเข้มข้นบางตอน //// “หนี้ของเถ้าแก่จงฉันได้จ่ายให้พวกแกแล้ว แต่หนี้ของพวกแกยังไม่ได้จ่ายให้เถ้าแก่จงเลยนะ” น้ำเสียงเย็นๆ นิ่งที่จางหมี่ได้เอ่ยออกมานั้นทำให้พวกอันธพาลต้องหันกลับไปมองเธออีกครั้ง “หนี้ หนี้อะไร พวกฉันไม่เคยจ่ายหนี้ใครทั้งนั้น” พวกมันพูดขึ้นมาเสียงดัง “ข้าวของที่เสียหายพวกนี้ รวมทั้งที่พวกแกซ้อมเถ้าแก่จง จะจ่ายอย่างไร” จางหมี่เอ่ยถามพวกมัน “ฮาฮาฮา เธอกำลังพูดเรื่องตลกอะไรอยู่เธอรู้มั้ยว่าพวกเราคือใคร พวกเราคือแก๊งเซียวจ้าน พวกเราไม่คิดจะจ่ายหนี้ใครทั้งนั้น” พวกมันพูดแล้วหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันด้วยเสียงอันดัง “ฉันจะนับ 1ถึง 3 ถ้าพวกแกไม่จ่ายหนี้จำนวน 500,000 หยวนคือเถ้าแก่จง ฉันจะทำให้พวกแกคลานออกจากร้านและหาทางกลับบ้านไม่เจอ” จางหมี่พูดขึ้นมาเบาๆ พวกแก๊งอันธพาลยังคงลอยหน้าลอยตาไม่ได้สนใจที่เด็กสาวพูดเลย จางหมี่เดินเข้าไปหาเจ้าคนที่เป็นหัวหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองมันแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ “3” พร้อมกับหมุนตัวตวัดฝ่าเท้าเข้าที่ศีรษะของมันอย่างแรง ศีรษะของมันกระแทกเข้ากับเท้าของเธออย่างจัง และตัวของมันก็ค่อยหงายหลังล้มลงไปกับพื้นสลบไปทันที ความเงียบปะทุขึ้นในอากาศเสียงดังสนั่น เหล่าลูกน้องที่เห็นลูกพี่ร่วงลงไปแล้วต่างก็ตะโกนเสียงดังและพุ่งเข้าหาเธอทันที จางหมี่ใช้เวลา ‘เคลียร์’ เหล่าลูกกระจ๊อกของแก๊งเซียวจ้านเพียง 5 นาทีเท่านั้น เมื่อเถ้าแก่จงลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งเขามองพวกมันที่นอนกองอยู่บนพื้นสภาพเรียกได้ว่า ‘เลอะ’ ส่วนจางหมี่นั้นกำลังสลัดข้อมือของตัวเองเบาๆ ด้านลูกกระจ๊อกที่ยังไม่สลบนั้นต่างก็คิดเหมือนกันว่า ‘ไหนบอกจะนับถึง 1ถึง 3 งั้ย ทำไมมาถึงก็นับ 3 เลยล๋ะ’ ก่อนที่มันก็จะสลบตามลูกพี่ไปอีกคน. ****