สลักรักเคียงใจ

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักของคนสองคนที่มีความผูกพันมาตั้งแต่เยาว์วัย ทว่าเรื่องราวเลวร้ายบางอย่างได้เกิดขึ้นกับผู้หญิงที่น่าสงสารอย่าง ธารทีรา ทำให้เธอต้องใช้เวลาถึงสิบเก้าปี เพื่อตามหาและทวงคืนทุกสิ่งที่เคยหล่นหายไป รวมถึงความรักความผูกพันของเธอกับใครอีกคนที่เฝ้ารอคอยเธอตลอดมา โดยที่ชายหนุ่มมาดนิ่งอย่าง เขตแดน ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า จะมีโอกาสได้เจอเธออีกครั้งหรือไม่ **** "เรียกพี่" "คะ" หญิงสาวหันไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ "เรียกว่าพี่" ชายหนุ่มเน้นคำอีกครั้ง พลางหันมาสบตาคมสวยของคนข้างกาย ในขณะที่รถของเขาจอดติดไฟแดงอยู่ "เอ่อ..." หญิงสาวมีท่าทีอึกอักอย่างเห็นได้ชัด เขตแดนไม่พูด แต่เขากลับใช้สายตาบังคับให้อีกฝ่ายยินยอม "ค่ะพี่ดิน" "หึ!" เขตแดนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะออกรถเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว ธารทีราไม่ชอบเสียงหัวเราะแบบนี้ของเขาเลย จึงเอ่ยถามด้วยเสียงที่ติดจะเย็นชาเล็กน้อย "นานไหมคะกว่าจะถึง" "นาน" "ทำไมพี่ไม่นั่งเครื่องไปคะ" "ไม่ชอบ" เขตแดนบอกพร้อมหันมองคนช่างถาม "ค่ะ" พอได้คำตอบหญิงสาวก็เงียบไป เพราะคำตอบของเขาก็ตรงใจเธอ เพราะเอาจริง ๆ เธอก็ไม่ชอบนั่งเครื่องเหมือนกัน "ถ้าง่วงก็นอนได้นะ" "ไม่ง่วงค่ะ" คนตอบส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วขยับตัวนั่งเอียงข้างหันหลังให้เขา โดยเอาแต่มองข้างถนน "อื้อ" เขตแดนขานรับในลำคอ เพราะไม่อยากเซ้าซี้ และปล่อยให้อีกฝ่ายได้อยู่กับตัวเอง แต่พอผ่านไปสักพัก คนที่บอกว่าไม่ง่วงกลับผล็อยหลับไปเสียแล้ว "หึ! ไหนบอกว่าไม่ง่วง" เขตแดนเห็นแล้วก็คลี่ยิ้มตรงมุมปาก ชายหนุ่มถอดเสื้อยีนออก แล้วเอาไปห่มที่ตัวของธารทีราอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันกลับไปขับรถต่ออย่างตั้งใจ