พี่่ครับผมคับ

"พี่ชอบผมตั้งแต่ตอนไหนเหรอครับ?" "ตอนที่ภูสวมผ้ากันเปื้อนแล้วชงกาแฟ" พี่ทิเบตตอบยิ้มๆ "เอาดี ๆ สิพี่" "ไม่รู้สิ รู้ตัวอีกทีก็ชอบเราแล้ว อาจเป็นเพราะพี่เห็นเราทุกวันมั้ง สารภาพตามตรงว่าแอบกังวลเหมือนกันว่าบอกความรู้สึกไปแล้วจะผิดหวัง กลัวว่าเราใจไม่ตรงกัน" ผมยิ้มบางกับคำพูดพี่เขา "แล้วทำไมถึงตัดสินใจขอผมเป็นแฟนล่ะครับ?" "ภูรู้มั้ยความสุขในชีวิตคนเราก็เหมือนไอติม ไม่รีบกินไอติมก็จะละลาย ความสุขก็เหมือนกันนะ อะไรที่มีความสุขก็ควรรีบตักตวงไว้" "ผมเป็นความสุขของพี่งั้นสิ" พี่ทิเบตไม่ตอบ แต่เขายื่นมือมาจับมือผมพลางบีบเบา ๆ "ใช่ อย่ารีบละลายล่ะ"