ฉันนี่แหละ นางร้ายในนิยายของตัวเอง

คนเรามักทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้นในช่วงชีวิตวัยรุ่น… และสิ่งที่ กรณิศ เคยทำผิดพลาดในวัย 17 ปี คือการเขียนนิยายโรมานซ์น้ำเน่าขึ้นมาเรื่องหนึ่ง ไฟรักซาตานร้าย ด้วยพลอตเรื่องแสนจะจำเจ บทตัวละครแสนจะเบียว ตรรกะตัวละครแสนจะบ้ง จนเธอผู้กลายมาเป็นนิสิตวัย 22 ปีในปัจจุบัน รับไม่ได้กับสิ่งที่ตัวเองเคยเขียนลงไป เธอจึงตัดสินใจจะลบนิยายเรื่องนี้ทิ้ง แต่เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น เธอเกลียดนิยายน้ำเน่าของตัวเอง แต่จู่ ๆ เธอก็ทะลุมิติมาเป็น รอยทราย นางร้ายของเรื่องที่พระเอกรักยิ่งกว่าอะไร แถมทะลุมาก็ไม่มีใครบอกว่าต้องทำยังไงต่อ กรณิศเลยพยายามเดินตามเส้นเรื่องให้นิยายจบเผื่อว่าจะได้กลับโลกเดิม แต่มันไม่ง่ายเอาเสียเลย ______________ “คะ...คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” “ทราย เป็นอะไรไป” ธีธัชถามเสียงเข้ม คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น “โกรธพี่เหรอ หรือเป็นอะไร” หญิงสาวมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อย มองเขาราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็พึมพำออกมา “พี่…ธี” “ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าเป็นใครล่ะ” “เอ่อ ทราย ทรายขอโทษค่ะ พอดีทรายฝันร้ายแล้วก็เบลอ ๆ ไปหน่อย” รอยทรายหลบสายตา พลางใช้ฝ่ามือลูบหน้าแรง ๆ “ขอโทษค่ะเหรอ” “คะ?” “ก็เมื่อกี้ทรายพูดว่าขอโทษค่ะ หัดพูดคำนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”