บ่วงอนงค์นาง

คำโปรย พิศพักตร์พันผูกเพียงนวลอนงค์ ใจมั่นคงลงจิตตรึงมิแปรผัน หวังเพียงจันทร์ผินมาเหนใจกัน รอคอยวันอิงแอบแนบเคียงกาย ********************* จู่ๆ สร้อยสอางค์ก็ตกน้ำในวันสุริยุปราคา ทำให้โผล่มายังยุคต้นรัชกาลที่ ๑ หลังจากเริ่มต้นรัตนโกสินทร์ได้เพียงสองปี ได้เข้ามาอยู่ในร่างของสร้อยสอางค์ บุตรสาวของแม่บัว แห่งตลาดบ้านจีน กับพ่อปราบฤทธิ์ ****************** แม้ตะเกียงจะดับลงแล้ว แต่แสงจันทร์ก็ยังสาดส่องเข้ามาในห้องนอน สร้อยสอางค์ที่นอนอยู่บนเตียงหยิบกำไลขึ้นมามองอีกรอบ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วเดินไปยังโต๊ะกระจก หยิบกล่องไม้เครื่องประดับขึ้นมาแล้ววางกำไลลงไป มือบางปิดฝากล่องจากนั้นก็หันมองขวดแก้วดอกไม้ที่เขามอบให้ ไม่ใช่ไม่รู้แต่พยายามคิดว่าคงไม่ใช่ คนอะไรชอบคนอื่นแล้วยังทำปากเสียกัดจิกเธอไม่เว้นวัน แถมหน้าก็ไม่รับแขกเสียอย่างนั้น หากแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมรับออกมาตรงๆ ดอกมะลิที่แห้งกลิ้งอยู่ในขวดน้ำปรุง สร้อยสอางค์ก็เขย่าไปมาในใจได้แต่ครุ่นคิดถึง การกระทำของจมื่นไตรภพที่ผ่านมา ใบหน้างามมองพระจันทร์อีกรอบ “ถ้ารู้ว่าข้ามเวลามาแล้วมีหนุ่มๆ จีบเพียบแบบนี้ ก็น่าจะย้อนมานานแล้ว” จะเสียเวลาแห้งเหียวอยู่อนาคตทำไม ว่าแต่เธอชอบใครกันแน่? หลวงจรัสขวัญ หรือว่า จมื่นไตรภพ...