ข้ามเวลามาอยู่ในร่างนางสนมร้ายกาจ

"ดูท่าชีวิตเจ้าจะทุกข์ระทมมากนะถึงได้หาที่พึ่งพาที่มั่นคงให้กับตัวเองใหม่" "ท่านอ๋อง! " หนิงเอ๋อสะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นนั่งมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนชะโงกหน้ามาหานางอยู่ด้วยใบหน้าทะมึน "ตกใจขนาดนั้นเลยหรือเพราะสิ่งที่ข้าพูดนั้นถูกต้อง " อ๋องตงหยางค่อยๆ เดินมาตรงหน้าของหนิงเอ่อก่อนจะนั่งลงตรงหน้านางด้วยท่าทีคุกคามไม่น่าไว้วางใจ และก็จริงอย่างที่คิดเขาทำในสิ่งที่หนิงเอ๋อตกใจเป็นอย่างมาก "ว๊าย! ท่านทำอะไร! " ร่างอรชรอ้อนแอ้นถูกผลักให้นอนลงราบกับพื้นหญ้าอีกรอบก่อนที่ร่างหนาจะขึ้นคร่อมไม่ให้นางขยับหนีไปไหนได้ "เจ้าชอบเข้าใกล้บุรุษอื่นแต่กับสามีของตัวเจ้าเองกลับทำเสียงดังสีหน้าไม่พอใจท่าทีรังเกียจนี้หมายความว่าเช่นไรกัน" "ข้าว่าพวกเราลุกขึ้นคุยกันดีๆ ไหมเจ้าคะ ข้าหนักอีกอย่างเดี๋ยวมีคนมาเห็นท่านจะถูกมองไม่ดีนะเจ้าคะ" หนิงเอ๋อพยายามหาเหตุผลมาพูดเพื่อให้นางออกจากสถานการณ์ล่อแหลมเช่นนี้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล "ช่างมันสิ ที่นี่เป็นสวนที่ข้าไม่ให้คนนอกเข้ามา มีเพียงเจ้าที่กล้าเดินเข้ามาถึงนี่ไม่ลงหวายก็ดีเท่าไหร่แล้ว" "ข้าไม่รู้ ขออภัยด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะรีบกลับไปสำนึกผิดที่ห้องไม่ออกมาให้ท่านรำคาญใจอีกตลอดงานแต่งของท่านกับคีฮาเลยเจ้าค่ะ" เขาไม่ตอบสิ่งใดเพียงจ้องมองใบหน้ากระจ่างใสของนางที่เอาแต่ผลักไสเขาออกห่างไม่แสดงสีหน้าว่าคิดสิ่งใดอยู่ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้หนิงเอ๋อหัวใจเต้นแรงหวาดหวั่นว่าเขาจะทำอะไรกับนางในที่แห่งนี้ "สายไปแล้ว เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะไปไหนได้อีกทั้งนั้นจนกว่าข้าจะสั่ง"