รักมิอาจครองคู่
"ปล่อยข้านะ ต่อไปข้าจะไม่ยอมให้ท่านข่มเหงอีก" "รักข้ามากเพียงนี้ไยต้องผลักไสข้าออก" "ข้าไม่...เพราะท่านไม่เคยรักข้า" "รู้ได้เช่นไรว่าข้าไม่รัก ปากแข็งเพียงนี้หรือจะให้ข้างัดเอาความจริงจากปากของเจ้าตอนนี้" "อย่านะ! " ท่าทางที่รังเกียจและแววตาที่ดูไม่เหมือนเคยทำให้ร่างหนาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะยอมปล่อยนางแต่โดยดี "ข้าก็ไม่อยากจะทำอะไรเจ้าหรอก ข้าเพิ่งแต่งเจ้าก็รู้ว่าข้าคงไม่ขาดเรื่องพวกนี้จนต้องมาหาเจ้า" วาจาที่มาพร้อมดาบแหลมคมแทงเข้ากลางใจดวงน้อยจนแหลกสลาย น้ำตาเอ่อขึ้นมาจวนเจียนจะไหลออกมาจากดวงตาหวานซึ้งที่เคยสดใส "ข้าคงเป็นเพียงสตรีที่เอาไว้คลายเหงาให้ท่าน แล้วเหตุใดท่านถึงไม่ไปหอนางโลมมาหาข้าทำไมกัน" น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ไหลทะลักออกมาอาบสองแก้มนวลด้วยความเสียใจจนไม่อยากทนต่อไปอีกแล้วให้ใจเจ็บ "ข้าคงไม่อยากเสียทองหลายชั่งเพื่อพวกนาง " "จะบอกว่าข้าตำแหน่งต่ำต้อยกว่านางพวกนั้นในสายตาท่านใช่หรือไม่" "ใช่"