ฝากรักไว้ให้ใครคนนั้น

ผู้ชายในโลกของนิยายและซีรีส์นี่มันดีจริง ๆ ทั้งหล่อ เท่ อบอุ่นใจดี รักเดียวใจเดียว ชีวิตนี้ไม่มีผู้ชายในชีวิตก็ไม่เสียดาย ขอตายไปทั้งที่โสดแบบนี้แหละ เพลินตาคิดเอาไว้แบบนั้น แต่แล้ว... ผู้ชายที่ชื่อนักรบก็โผล่มากระชากหัวใจของเธอให้กลับมาสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง +++++++++ “ผมอยากไถ่โทษเรื่องที่เข้าใจคุณผิด คุณอยากไปไหนผมจะพาไป” ‘เข้าใจคุณผิด’ คำคำนี้ทำเอาเพลินตาใจเต้นระรัว เธอขอเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าเขาอาจจะหึงเธออย่างที่วิลันดาบอกมา “ว่าไงครับ” เสียงทักจากนักรบทำให้เพลินตาหลุดจากภวังค์หันมายิ้มแหย ๆ ให้เขาแล้วพยายามคิดว่าเธอจะไปไหนดีนะ ไหน ๆ โอกาสมาถึงแล้วขอที่โรแมนติกและสร้างความทรงจำดี ๆ หน่อย “อืม...” “ผมไม่ได้บังคับนะ ว่างวันไหนคุณค่อยบอกก็ได้ครับ” นักรบเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนจะคิดหนักของอีกฝ่าย “ว่างค่ะพรุ่งนี้ว่าง แต่ฉันไปทั้งวันไม่ได้นะคะ ยังไงช่วงบ่ายก็ต้องกลับมาทำงาน” บอกอย่างเสียดายแต่งานมันลนก้นจริง ๆ “ได้ครับ พรุ่งนี้ เก้าโมงผมมารับที่นี่นะ อย่าลืมคิดมาล่ะว่าอยากไปไหน” ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง “ร้านหนังสือดีไหมนะ” คราวนี้เพลินตาพึมพำถึงที่ที่เธออยากไปแม้มันจะไม่ได้โรแมนติกอะไรเลย แต่ใต้จิตสำนึกคืออยากไปที่สุดนั่นแหละ และมันก็ดังพอที่จะทำให้คนที่ยืนข้าง ๆ ได้ยิน “ได้สิ คุณอยากได้เล่มไหนผมจ่ายเอง” นักรบบอกอย่างใจป้ำ “จริงนะคะ” เพลินตาถามกลับด้วยสายตาเป็นประกาย แต่เมื่อรู้สึกว่าเธอจะออกอาการมากเกินไปจึงรีบปรับสีหน้า “ไม่เป็นไรค่ะฉันจ่ายเองดีกว่า” “ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มอยากจ่ายให้จริง ๆ ครับ” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยืนยันอย่างนั้น เพลินตาก็ไม่คิดจะขัดศรัทธา “งั้นโอเคเลยค่ะ คุณซื้อหนังสือให้ฉัน ฉันเลี้ยงข้าวคุณ ห้ามปฏิเสธ” แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อาจจะรับฝ่ายเดียวได้ “โอเคครับ ลิสต์รายชื่อไว้เลย” “ค่ะ คุณนี่น่ารักที่สุดเลย” “ครับ” นักรบตอบรับยิ้ม ๆ เมื่อเห็นอาการดีใจของหญิงสาวที่เอาตรง ๆ ก็คือแปลกจากผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยรู้จักมาโดยสิ้นเชิง เพราะปกติถ้าให้เลือกที่จะไปและจ่ายให้ ส่วนใหญ่ก็เลือกช็อปปิ้งพวกเสื้อผ้ากระเป๋า เครื่องสำอางอะไรเทือกนี้ เพิ่งมีเพลินตานี่ละที่อยากไปร้านหนังสือ