อ้อมกอดอสูรไร้ใจ

“จะไปไหน!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเสียงเย็น “ขอหนังสือเดินทางกับเอกสารคืนด้วยค่ะ” แพณาราเอ่ยแต่ไม่หันมามองหน้าอีกฝ่าย “ถามว่าจะไปไหน!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเสียงดังขึ้นกว่าเดิม แพณาราถึงกับสะดุ้งนิดๆ อย่างคนเสียขวัญ “ก็จะไปจากที่นี่ไง!” แพณาราบังคับน้ำเสียงให้เรียบที่สุด เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ แล่นขึ้นมาจุกอยู่ตรงต้นคอ “แล้วใครอนุญาตฮะ!” ออร์แลนโด้ดึงแขนของร่างบางมาบีบเอาไว้แน่น “ปล่อยนะ!” แพณาราเอ่ย ก่อนจะพยายามสะบัดแขนของอีกฝ่ายออก แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยาก เพราะอีกฝ่ายจับเอาไว้มั่นไม่ยอมปล่อยเช่นกัน “ปล่อยงั้นเหรอ! ก็บอกแล้วว่านั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่จะทำ!” ออร์แลนโด้เอ่ยเสร็จ ก็ลากแพณาราตรงเข้าไปยังห้องนอน “ไม่! เราจบกันแล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฉันจะไปจากที่นี่ ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม! ฉันเกลียดคุณ!” แพณาราตะโกนด่าทออย่างเจ็บใจ “ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกันแพณารา! ร่านนักใช่ไหม รับรองว่าเดี๋ยวเธอจะได้หายร่านไปตลอดชีวิต มานี่เลย!” ออร์แลนโด้ลากแพณาราเข้ามาถึงห้องนอน ก็อุ้มร่างบางโยนขึ้นเตียง และเอ่ยด้วยน้ำที่แข็งกร้าว ร่างบางได้ยินแล้วน้ำตาไหลออกมาทันใด พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่อีกฝ่ายทำร้ายเธออย่างป่าเถื่อน “ไม่! พี่อลันได้โปรด...อย่าทำมิกินะ...ฮือๆๆ”แพณาราเห็นออร์แลนโด้ถอดเสื้อออก ถึงกับสั่นกลัวไปหมด ภาพที่เขาทำร้ายเธอในครั้งนั้น มันย้อนกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง “อุตส่าห์จะให้เป็นเมีย แต่เธอก็เลือกที่จะทำตัวไร้ยางอาย ร่านได้แม้กระทั่งพนักงานในบริษัทของฉัน ฉันจะทำให้เธออยู่ก็เหมือนตายแพณารา!” ออร์แลนโด้จะดึงเข็มขัดออกมา แพณารารีบลนลานพลิกตัวลงจากเตียงอีกฝั่งทันที “พี่อลัน...มิกิไม่ได้จูบมาร์ตินนะ ฮือๆ เขาดึงมิกิเข้าไปจูบเอง มิกิไม่ทันได้ตั้งตัวเลย...อะ...กรี๊ดดดดด” “จะหนีไปไหน มานี่!” ร่างสูงที่โมโหจนหน้ามืด กระชากแขนของแพณาราเข้ามาหาตน พร้อมกับรวบมือทั้งสองเอาไว้ แล้วใช้เข็มขัดรัดทันที “ไม่นะ! อย่าทำแบบนี้! ฮือๆๆ ปล่อยมิกินะ ได้โปรด...ฮือๆๆ” แพณาราร้องไห้จนสั่นไปทั้งตัว อ้อนวอนขอร้องให้ออร์แลนโด้ปล่อยเธอ “ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปหรอก! ไม่มีทาง!” ออร์แลนโด้ผลักแพณาราลงบนเตียง และจะตามขึ้นไปคร่อมร่างบาง “ปล่อยนะไอ้คนบ้า! ฮือๆๆ” แพณาราร้องเสียงหลงขึ้นทันใด