เกิดใหม่ทั้งทีดันมีสามีพร้อมลูก

เฮือก!! เปลือกตาบางลืมขึ้นมาอย่างช้า ๆ สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสูงสีขาวเหมือนกับโรงพยาบาลที่คุ้นเคยแล้วก็เป็นอย่างที่คิดเพราะตอนนี้เขาเห็นนางพยาบาลเพิ่งเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย ทว่าสิ่งที่แปลกออกไปคือเป็นห้องพักผู้ป่วยที่ไม่คุ้นเคยแม้แต่นิดเดียว เป็นห้องพักผู้ป่วยที่แตกต่างออกไปจากโรงพยาบาลหลาย ๆ แห่งที่เคยเห็น ถึงแม้จะเป็นห้องพักพิเศษแต่สิ่งที่เห็นตอนนี้คงไม่มีในโรงพยาบาลแห่งไหนแน่นอน เป็นรูปภาพขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนรูปภาพครอบครัวแสนอบอุ่น สิ่งนี้แหละที่ไม่น่ามีอยู่ในห้องพักผู้ป่วย เป็นรูปภาพครอบครัวที่เขาไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย ทว่าเด็กน้อยที่อยู่ในรูปภาพนั้นช่างน่ารักราวกับตุ๊กตา แต่เขาไม่แปลกใจสักเท่าไหร่เนื่องด้วยผู้ใหญ่ที่อยู่ในรูปทั้งสองคนมีหน้าตาราวกับเทพเจ้าจุติลงมาเกิด 'หล่อจัง' ไวกว่าความคิดคือตอนนี้เขาลุกออกจากเตียงผู้ป่วยไปยืนอยู่ตรงหน้ารูปภาพขนาดใหญ่ "หล่อแบบนี้จะแสนดีหรือเปล่านะ" เมื่อเจ้าจอมพูดจบก็มีเสียงทุ้มพูดแทรกขึ้นมา "ไม่"แดนเทพคนที่อยู่ในรูปภาพที่เจ้าจอมยืนมองอยู่เมื่อครู่ มีใบหน้าที่หล่อเหลาจนทุกคนที่ได้เห็นต้องหันมองซ้ำ และทำให้หลายคนตกหลุมรักได้อย่างง่ายดายยกเว้นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ที่ค่อนข้างเกลียดเขาก็ว่าได้ ทว่าตอนนี้แดนเทพเริ่มแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อยที่เข้ามาได้ยินคนตรงหน้าชมว่าเขาหล่อ ทั้ง ๆ ที่ชอบบอกว่าเขาหน้าเหมือนลิง ส่วนเจ้าจอมที่หันไปทางต้นเสียงก็พบผู้ชายร่างหนาในรูป เขาทั้งอึ้งทั้งตกใจกับใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับสวรรค์สรรสร้างให้มีรูปร่างหน้าตาอย่างไม่มีที่ติ "......." คนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้เนี่ย "หายดีแล้วเหรอถึงได้ลุกเดินแบบนี้" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบพร้อมกับสายตาอันดุดัน ทำให้คนที่เห็นเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาซะดื้อ ๆ "คุณเป็นหมอเหรอครับ" เจ้าจอมเอ่ยถามทันควันเพราะการแต่งตัวเหมือนผู้บริหารมากกว่า และก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นหมอจริง ๆ อย่างที่ถามออกไป "คุณรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นใครคุณจะมาถามทำไม" แดนเทพรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่ได้ยินคำถามของคนตรงหน้า ถึงจะชินกับการเสแสร้งแกล้งแสดงของภรรยา แต่ครั้งนี้เขาสัมผัสได้ว่าต้องแกล้งแรงกว่าทุกครั้ง "ผะ...ผมไม่รู้ คุณเป็นใครผมยังไม่รู้จักเลย" เจ้าจอมเริ่มอึกอักเมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูด ถึงจะรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่เขาเลือกที่จะกลัวมากกว่าเพราะแววตาที่คนตรงหน้าใช้มองมานั้นราวกับโกรธเคืองอะไรเขาอยู่ "เป็นบ้าอะไรเจ้าจันทร์ จำผัวตัวเองไม่ได้หรือไง หรือจำได้แค่ผัวของชาวบ้าน" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน "คุณพูดบ้าอะไรของคุณ!!" หน้าตาดีแต่ปากร้ายฉิบหายเลย มาพูดกับคนที่ไม่รู้จักแบบนี้ได้อย่างไรกัน แต่เอ๊ะใครคือเจ้าจันทร์ เราเหรอ เราคือเจ้าจันทร์เหรอ "ผมพูดเรื่องจริงทั้งนั้น" สิ่งที่พูดออกมาเป็นเรื่องที่ทำให้เขาค่อนข้างเจ็บใจมาก คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาดันไปมีใจให้ชายอื่นที่มีลูกและเมียอยู่แล้ว "คุณเป็นพวกหลอกลวงใช่ไหม ห้ามเข้ามาใกล้ผมนะ" เจ้าจอมไม่เชื่อว่าเขาคือเจ้าจันทร์เพราะอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเคยอ่านนวนิยายมาหลายเรื่องแต่เขาคิดว่าโลกแห่งจินตนาการที่ถูกสร้างสรรค์มานั้นคงไม่เกิดขึ้นในชีวิตจริง เมื่อคิดว่าทุกอย่างเป็นไปไม่ได้สิ่งเดียวที่นึกได้คือคนตรงหน้าเป็นคนหลอกลวง และอาจมาหาผลประโยชน์อะไรจากเขา "รังเกียจกันขนาดนั้นเลยเหรอเจ้าจันทร์" เขาไม่พูดเปล่าเพราะตอนนี้เรียวขายาวได้สืบเท้าเข้าไปหาร่างบางที่แสนคุ้นเคย ทว่ายังไม่ทันได้เข้าใกล้คนที่อยู่ตรงหน้าก็รีบถอยหลังหนีทันที "คุณถูกจ้างให้มาหลอกผมใช่ไหม เฮียแดนจ้างคุณมาใช่ไหม" อีกหนึ่งสิ่งที่คิดได้คือแฟนเก่าที่เขาเพิ่งบอกเลิกไปอาจเป็นคนจ้างให้ผู้ชายตรงหน้ามาหลอกเขาเพราะรู้ว่าเขาชอบอ่านนวนิยายแนวเกิดใหม่ "ผมจะจ้างตัวเองมาหลอกคุณทำไมไม่ทราบ" ปกติคำว่าเฮียแดนจะมีคนในครอบครัวกับคนที่สนิทจริง ๆ ใช้เรียกเขา ส่วนคนที่ถามเขานั้นมักเรียกว่าคุณแดนเป็นส่วนใหญ่ แดนเทพรีบเข้าไปประชิดตัวร่างบางไม่ให้หนีไปไหนได้พร้อมกับจับเข้าที่ต้นแขนค่อนข้างแรงจนเจ้าจอมหน้าเบ้ราวกับกำลังจะร้องไห้ "ละ...แล้วคุณชื่ออะไรครับ" คนหล่อทำไมต้องน่ากลัวด้วยนะ แรงก็เยอะ บีบมาได้แขนจะหักไหมเนี่ย จะร้องไห้แล้วนะ!! "คุณอยากลืมผมขนาดนั้นเลยเหรอเจ้าจันทร์" ยิ่งได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าถามเขาก็ยิ่งหงุดหงิดจนเผลอออกแรงบีบต้นแขนของภรรยาเต็มแรง "ผมไม่ได้ชื่อเจ้าจันทร์ ผมชื่อเจ้าจอม!!" เจ้าจอมเปล่งเสียงใส่หน้าแดนเทพพร้อมพยายามสะบัดแขนให้หลุดพ้นพันธนาการที่ตอนนี้เริ่มทำให้เขามีน้ำสีใสคลอออกมาจากดวงตาคู่สวย แดนเทพส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยบอกสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาพร้อมปล่อยมือออกจากต้นแขนของคนตรงหน้า "อีกสักพักลูกจะเข้ามาหาคุณ คุณห้ามทำตัวบ้า ๆ แบบนี้ใส่ลูกเป็นเด็ดขาด ถ้าคุณทำคุณได้เจอดีแน่"