อุ้มรักอสูรเถื่อน (ซีรีส์หลอกเด็ก) #1

“คะ...คุณช่วยฉัน?” จีอาน่ารู้สึกชาตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ได้ยินคำบอกเมื่อครู่ ‘นี่แปลว่าเรายังไม่ตายงั้นเหรอ?’ “ก็ไม่ได้อยากจะช่วยหรอกนะ แต่กลัวศพของคุณจะขึ้นอืดที่บริเวณร้านอาหารของผม” จอมพลบังคับสายตาให้มองไปทางอื่น เพราะเมื่อคืนเขาใส่แต่เสื้อยืดให้สาวตรงหน้าแค่ตัวเดียวเท่านั้น และเธอเหมือนจะไม่รู้ตัวว่าท่านั่งของเธอนั้น กำลังยั่วยวนสายตาของเขาอยู่ “กรี๊ดดดดด” จีอาน่ากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อรู้ว่าแผนที่วางไว้พังลงเพราะหนุ่มตรงหน้า คนที่กำลังเคลิ้มนิดๆ หลังจ้องมองบริเวณต้นขาอ่อนของสาวเจ้า แต่พอได้ยินเสียงกรี๊ดเท่านั้น เส้นเลือดฝอยที่สมองก็แทบจะแตกเสียให้ได้ “ฮือๆๆ รู้ไหมว่าการที่จะทำอะไรแบบนั้นมันต้องใช้ความกล้าขนาดไหน ฮือๆๆ แม่ง! เสียเที่ยวจริงๆ” จีอาน่าปล่อยโฮออกมาอย่างรู้สึกเจ็บใจ เพราะคิดว่าป่านนี้บิดาคงจะเข้าพิธีแต่งงานกับปารีณาไปแล้ว “เสียเที่ยว?” จอมพลเอ่ยทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ‘พ่อแก้วแม่แก้ว! เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนสบถคำว่า ‘แม่ง’ ได้เจ็บขนาดนี้มาก่อน’ “ใช่!” จีอาน่ามองค้อนคนที่ทำลายแผนการของเธออย่างรู้สึกโกรธ “งั้นไปกระโดดอีกรอบไหมล่ะ สาบานเลยว่ารอบนี้จะแค่ยืนดูเฉยๆ เท่านั้น” คนที่อุตส่าห์ว่ายน้ำลงไปช่วยบอกเริ่มจะโมโหขึ้นมานิดๆ “ขอบคุณ!” คนที่ยังตั้งมั่นในอุดมการณ์รีบพยักหน้ารับทันใด แม้ว่าตอนนี้อารมณ์กล้าบ้าปิ่นจะไม่เต็ม 100 เหมือนเมื่อคืน แต่เดี๋ยวเธอไปบิ้วเอาที่หน้างานได้ “งั้นก็ลุกขึ้นเลยสิ” จอมพลบอกอย่างเหลืออด เมื่อเห็นสาวตรงหน้ายังมีความคิดบ้าๆ อยู่ในหัว “...” จีอาน่าขยับลงจากเตียง เตรียมจะเดินไปที่ประตูห้อง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งแขนเอาไว้ “เดี๋ยว!” “มะ...มีอะไร?” เธอถามพร้อมกับแกะมือหนาออกอย่างรู้สึกรังเกียจ “จะตายสภาพนี้จริงๆ เหรอ” จอมพลจ้องมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า “ทะ...ทำไม?” คนที่เพิ่งจะรู้สึกเย็นๆ บริเวณช่วงล่าง คล้ายว่าไม่ได้... “ตอนนี้คุณใส่แต่เสื้อยืดตัวเดียว ลองนึกภาพตอนกู้ภัยไปเก็บศพดูสิ คุณไม่อายเขาเหรอ?” จอมพลปล่อยหมัดเด็ดใส่เด็กสาวที่มั่นหน้ามั่นโหนกให้รู้ตัว