ภาวะจำยอมรัก

“ขอบคุณฉันบ้างก็ดี…” ติณณภพขยับเข้าไปใกล้ฐานิตา ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ “หรือไม่ก็…ลอง ‘อ้อน’ ฉัน เหมือนอย่างที่พ่อเธอสั่งมาก็ได้” ฐานิตากำมือแน่น เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว พวงแก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ความอายและความโกรธแทรกผ่านความกลัวเข้ามา เมื่อติณณภพยกเอาเรื่องนี้มาพูด ฐานิตาเลยจ้องตาเขากลับ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ติณณภพพอใจมากกว่าที่จะโกรธเธอ “ขอบคุณนะคะสำหรับการช่วยเหลือ…หนูทำงานให้คุ้มแน่นอนค่ะ คุณติณไม่ต้องกลัวว่าจะไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปนะคะ” ฐานิตาพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น แม้ในใจจะยังรู้สึกไม่สบายใจกับสถานการณ์นี้ ขณะที่ติณณภพมองเธอด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความซับซ้อน “ดี ฉันชอบคนที่รู้จักค่าของสิ่งที่ได้รับ…หวังว่าเธอจะทำได้คุ้มค่าอย่างที่พูดก็แล้วกัน” เขาพูดก่อนจะก้าวถอยหลังเล็กน้อย จ้องฐานิตาด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นหมากอยู่ในเกมที่เขาวางไว้ ซึ่งหมากตัวนี้กลับทำให้เขารู้สึกสนใจมากขึ้น ความสู้ดีที่ฐานิตารับปากว่าจะทำงานให้ดี ทำให้ติณณภพถือเป็นคำมั่นที่เขาต้องเก็บไว้ในใจ…รอดูว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูด…หรือเป็นเพียงแค่คำพูดไร้สาระ