ดุจตะวันพราวรัก

ถ้าการพบกันคือพรหมลิขิต ระหว่างเธอกับเขาก็คงลิขิตผิดไปมากโข ครั้งแรก…เธอรู้สึกโกรธกรุ่นไม่น้อยแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะสายตาฝ้าฟางของตนเอง และพี่ชายตัวดีที่เกิดภาวะพึ่งพาเฉียบพลันแบบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ และเขาก็เป็นเสมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยในยามวิกฤต เธอควรจะขอบคุณเขาถึงจะถูก ครั้งสอง…เธอรู้สึกอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อเผลอกระโดดขึ้นเตียงเขาในสถานการณ์เป็นตายต่อความรู้สึก รู้ตัวอีกทีการไม่เจอหน้าเขาให้ต้องคิดวกวนถึงเรื่องนั้นก็เป็นการดี แต่เหมือนสวรรค์เบื้องบนจะไม่เข้าใจ เพราะมีเรื่องให้ต้องพบเจอเขาอยู่ร่ำไป ครั้งสาม…เธอรู้สึกสับสนเกินกว่าจะทำใจเชื่อถือได้ เพราะเขาบอกเป็นนัยยะว่า ‘ชอบ’ และคนมีเหตุผลเช่นเธอไม่หลงกลเชื่อเขาง่าย ๆ เสียหรอก ก็แค่รูปเหมือนที่ใครก็มีได้ และใครกันจะไปหลงรักเพียงแค่เห็นรูป…เขาจึงแปลกพิลึก ครั้ง�