เป็นเพียงสนมน่าชังของฮ่องเต้ตัวร้าย 只能当狠心皇帝的丑妃嫔

นางมองเขาตรงไปตรงมา แวววตาไร้ความหวาดกลัวแย้มยิ้มกว้าง “หม่อมฉันรังเกียจฝ่าบาท” “รังเกียจข้า บังอาจนัก” หวางต้าเฟิงขบกรามแน่น เขาเมตตานางขนาดนี้ยังกล้าพูดเช่นนี้ น้อยใจแล้วพูดได้หรือ ไม่พอใจแล้วทำกิริยาเช่นนี้ได้หรือ “…” เยี่ยนอิงไม่ได้พูดอะไรอีกเพียงมองเขานิ่ง ๆ ด้วยสายตาท้าทาย สำหรับนางแล้วที่ผ่านมาหนึ่งปีเต็มเหมือนตายทั้งเป็น อันที่จริงตายไปเลยยังจะดีกว่าด้วยซ้ำ หากวันนี้เขาไม่พอใจจนสั่งประหาร นางก็ยินดี ถือว่านี้คือหนทางหลุดพ้น “ฝ่าบาทตรัสถาม หม่อมฉันเพียงทูลตามตรง” “รังเกียจ กล้ารังเกียจข้า ช่างไม่กลัวตาย เอากินดีหมีหัวใจเสือจากไหนมากัน” “คงจากตำหนักเย็นเพคะ” เยี่ยนอิงตอบแล้วอมยิ้ม นางได้มันมาจากที่นั้น ความกล้าบ้าบิ่นไม่กลัวตาย “เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้ายิ่งรู้สึกรังเกียจมากกว่าเดิม รวมถึงรังเกียจตัวเจ้าเองด้วย” เขาก้าวมาหาคว้ามือของขางจับเอาไว้แน่นลากตัวให้เดินตามเข้าไปด้านในตำหนัก