ตัวร้ายเจ้าขา ปล่อยนางรองอย่างข้าไปเถิดนะ

ครั้งหนึ่งมู่ซิ่วอิง คือนางรองที่พระเอกไม่รัก แม้เขาจะแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว ตัวนางก็ยังรักและหวังดีต่อเขาเรื่อยมา ดีแสนดีถึงขั้นเอาชีวิตตัวเองเข้าแลกกับชีวิตของอีกฝ่าย เพียงเพราะไม่อยากเห็นลูกๆของเขากำพร้าพ่อ ทว่า...พอนางสิ้นใจ ชายผู้นั้นกลับไม่หลั่งน้ำตาเพราะการจากไปของนางแม้แต่หยดเดียว ได้โอกาสเกิดมาอีกครั้ง! สาบานได้เลยว่านางจะตัดเขาออกไปจากสมการการใช้ชีวิต หลังจากนี้...นางขอใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อความสุขของตนเองเท่านั้น ทว่า...เรื่องราวกลับไม่ง่ายอย่างนั้น เมื่อวาสนาผูกให้นางต้องไปพัวพันกับอ๋องต่างแคว้นตัวร้าย ที่ครั้งหนึ่งนางเคยตายเพราะกระบี่ของเขามาแล้ว! CUTSCENE “ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ คุณหนูมู่” เสียงหวานดังขึ้นข้างๆ เตียง มู่ซิ่วอิงหันขวับไปมอง พบว่าเป็นนางกำนัลหน้าตาธรรมดาผู้หนึ่งกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ “คุณหนูมู่...” นางทวนคำสั้นๆ “ใช่เจ้าค่ะ ชินอ๋องสั่งให้ดูแลท่านให้ดี ข้ามีนามว่าซูลี่” “ส่วนข้า ซูอันเจ้าค่ะ” นางกำนัลทั้งสองแนะนำตัวกับนางอย่างดี เมื่อเห็นว่ามู่ซิ่วอิงยังมีสีหน้างุนงงอยู่จึงรีบอธิบายเพิ่ม “ชินอ๋องสั่งให้พวกเรามาคอยดูแลคุณหนูมู่ ตลอดระยะเวลาที่อาศัยอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” มู่ซิ่วอิงอึ้งตะลึงไป ภาพความทรงจำที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและนางวูบเข้ามาในห้วงความทรงจำเป็นฉากๆ ดวงตากลมชำเลืองมองดวงเลือดพรหมจรรย์บนเตียง แก้มขาวๆถึงได้เปลี่ยนเป็นสีชมพู บ้าจริง! เมื่อคืนนางเมา จึงเผลอหลงระเริงไปกับสัมผัสที่ชินอ๋องมอบให้ ชาติก่อนก็เป็นเขาที่แทงนางจนสิ้นใจ ชาตินี้ก็เป็นเขาที่แทงนางจนถึงท้องน้อย โอ๊ย!! เหตุใดเรื่องราวถึงได้เป็นเช่นนี้กันนะ (นิยายจบในเล่ม)