1948 ฉันย้อนเวลามาสร้างความร่ำรวยให้กระกูล

“เฮียหมิง เดือนนี้มีคนไม่จ่ายดอกสิบกว่าคนแหนะ” ซีซวนตะโกนบอกหลี่หมิงที่อยู่หน้าบ้านพร้อมทั้งถอนหายใจออกมาเบา ๆ กับลูกหนี้ที่ยังไม่จ่ายดอกเบี้ยยังดีที่เธอใช้เงินแค่5000หยวนในการปล่อยกู้ไม่อย่างนั้นเธอคงจะรับความเสี่ยงไม่ไหวแน่ “อืม เดี๋ยวช่วงเย็น ๆ อั๊วจะไปเก็บดอกให้ลื้อก็อยู่เฝ้าร้านไปนะ” “ได้ ส่วนกำไรจากการขายของในเดือนนี้เพิ่มขึ้นกว่าเดิมตั้ง2เท่าเลยนะเฮียหมิง” “เพราะเราขายของเพิ่มกำไรเลยเพิ่มตาม” หลี่หมิงเดินมาดูซีซวนที่กำลังจดรายได้ต่อเดือนอยู่ก็นั่งลงข้าง ๆ เพราะลูกค้าไม่มีแล้วน่าจะช่วงเย็น ๆ ค่ำ ๆ ถึงจะเริ่มมีลูกค้าอีกครั้ง “อั๊วว่าเราซื้อทองมาเก็บไว้ดีไหมช่วงนี้ทองถูกมาก” ซีซวนที่นั่งมองกำไรในบัญชีพร้อมพูดขึ้นมาเพราะเธอรู้ดีว่าในอนาคตทองจะราคาแพงกว่านี้ตั้งหลายเท่าตัวดีกว่าเอาเงินฝากธนาคารเอาไว้แล้วได้ดอกเบี้ยที่น้อยและที่สำคัญตึกนี้ที่ดูเหมือนบ้านก็ปลอดภัยดีติดลูกกรงเหล็กเอาไง้และอยู่ในระแวกชุมชนโจรไม่กล้าที่จะเข้ามาขโมยอะไรอยู่แล้ว “แต่อั๊วว่าราคาทองมันผันผวนเดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงแบบนี้ถ้าเราซื้อมาแล้วแล้วราคาทองร่วงละเราจะทำยังไง” “ไม่มีทาง ทองคำมีแต่จะราคาสูงขึ้นในอนาคตทองจะมีราคามากกว่าตอนนี้ตั้งหลายเท่าตัวอั๊วมั่นใจ” “ทำไมลื้อถึงมั่นใจขนาดนั้นละ” หลี่หมิงที่มองหน้าซีซวนที่กำลังมั่นใจในสิ่งที่ตนเองพูดขนาดนั้นก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ “อั๊วรู้ก็แล้วกันน่า” “มีอะไรที่ลื้อยังไม่บอกอั๊วหรือเปล่า ลื้ออย่าลืมสิว่าเราเป็นผัวเมียกันแล้วอะไรก็ควรที่จะบอกกันไม่ใช่เหรอ” “อั๊วบอกไปลื้อก็ไม่เชื่ออั๊วอยู่ดี” ซีซวนบอกออกมาเพราะรู้ว่าถ้าพูดความจริงออกไปเรื่องแบบนี้จะมีใครเชื่อแถมยังจะว่าเธอบ้าซะอีก “ก็ลองพูดมาก่อนสิ” “ก็ได้ อั๊วไม่ใช่ซีซวน อั๊วคือซินซินที่มาจากค.ศ.2024แล้วย้อนเวลามาอยู่ในร่างของซีซวนซึ่งคือเหล่าม่าของอั๊ว อั๊วถึงรู้เรื่องราวในอนาคตว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างไง” “...” “อั๊วบอกไปแล้ว ลื้อจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ลื้อนะ” ซีซวนพูดออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่พูดอะไรกลับมาเอาแต่จ้องหน้าเธอด้วยความสงสัย “อั๊วเชื่อ” “ห้ะ” และเป็นซีซวนที่ตกใจออกมาเมื่อไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดอย่างง่ายดายเพราะขนาดเธอเองเธอยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไรเลย “ทำไมถึงเชื่อล่ะ” “ก็เพราะลื้อแปลก” “...” เพราะลื้อแปลก นั่นเป็นคำชมหรือด่า เธอควรดีใจไหมนะ