เผลอใจรักเจ้าพ่อวิศวะ

วิศวะเครื่องกลคนนี้ซ่อมได้ทุกอย่างยกเว้นหัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งเวลาเจอเธอ สาวน้อยอินฟลูเอ็นเซอร์ปี1 ที่ทำให้ชีวิตเขาปั่นป่วนยิ่งกว่าเฟืองเครื่องยนต์! เปลี่ยนหนุ่มเย็นชาให้หันมาคลั่งรัก(พี่ปี3น้องปี1) ***** บังเอิญเจอรุ่นพี่วิศวะสุดหล่อ เพราะกล้องคู่ใจเจ้ากรรมสำหรับถ่าย Vlog หล่นกระแทกโดนกันชนรถซูเปอร์คาคันดำวาวสุดหรูของเขาเข้า! อินฟลูสาวฝึกหัดวัยสิบเก้าอย่าง วาวา จึงต้องตกกระไดพลอยโจร ไปถ่ายคลิปวิดีโอโปรโมตคณะวิศวะให้กับรุ่นพี่เจ้าของรถ แลกกับการไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายที่แพงหูฉี่! ใครจะไปคิด ว่าความใกล้ชิดจะทำให้เธอเผลอใจแอบรักรุ่นพี่หน้าหล่อแสนเย็นชาคนนี้เข้าอย่างจัง "ตกหลุมรักเขาไปได้ยังไงกันนะวาวา วันหนึ่งพี่เขาพูดซักกี่คำกันเชียว พูดน้อยเหมือนกลัวดอกพิกุลจะหลุดออกจากปาก!" ****** เบย์แบด บรรพวิชญ์ สิริไชยกุลมงคล ปี 3 วิศวะเครื่องกล ลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัย ฉายา เจ้าพ่อวิศวะ , เจ้าชายน้ำแข็ง เย็นชา พูดน้อย แต่ถ้าได้คลั่งรักแล้วล่ะก็...อยู่ในโหมดอ้อนเป็นแมวแน่นอน วาวา วันวิวาห์ อมรสิริ ปี 1 นิเทศศาสตร์ สาขาการสื่อสารมวลชน น่ารัก สดใส หลงตัวเอง สวยมาก เป็นดาวในกลุ่มเพื่อน ***** มาเรียนมหาวิทยาลัยวันแรก สาวน้อยปี 1 อย่าง วาวาทำกล้องตกใส่รถหรูของรุ่นพี่วิศวะปี 3 เบย์แบด เขาบังคับให้เธอรับผิดชอบด้วยการ ถ่ายคลิปโปรโมตคณะวิศวะ ของมหาวิทยาลัยเอกชนแอชตันเจเค ซึ่งเบย์แบดเป็นลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัย ปึก! กล้องของฉันล้มลง ฮือ! มันกระแทกเข้าไปที่กันชนหน้าของซูเปอร์คาร์สีดำมันวาวที่จอดอยู่ไม่ไกล รอยขีดเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นทันที "โอ๊ย! ตายแล้ว!" ตายละยัยวาวาเอ๊ย ฉันรีบพุ่งเข้าไปเก็บกล้องอย่างตกใจ แล้วก้มมองรถคันหรูอย่างทำอะไรไม่ถูก "ขอปิดไลฟ์ก่อนนะคะ เดี๋ยวคืนนี้วาวาจะมาลงคลิปตอบคำถามน๊า รอติดตามได้เลยค่ะ" ฉันรีบปิดกล้องลงทันที "ไม่จริงน่าเป็นรอยเลยเหรอเนี่ย?" มาวันแรกก็ล่อซูเปอร์คาร์ซะแล้วยัยวาวา ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย ยัยทื่อเอ๊ย! ขณะที่ฉันกำลังใช้ชายเสื้อที่ดึงออกมานอกกระโปรงเพื่อเช็ดรอยอย่างรีบร้อน เสียงทุ้มเย็นชาก็ดังขึ้นจากด้านหลังของตัวฉัน "นี่กล้าทำรถฉันเป็นรอยเหรอ?" ฉันหันขวับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดเสื้อช็อปวิศวะสีแดง กางเกงยีนส์สีเข้ม ภายในสวมเสื้อยืดสีดำ ใบหน้าหล่อเหลา ผมสีดำขลับ จมูกโด่งเป็นสัน ปากสวยได้รูป และดวงตาคมกริบจ้องมาอย่างนิ่ง ๆ เบย์แบด หรือที่ใคร ๆ ต่างก็รู้จักในฐานะลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัย ยืนกอดอกมองเธอราวกับกำลังประเมินสถานการณ์ แต่แน่นอนว่าวาวาเป็นนักศึกษาใหม่จึงไม่รู้จักเขา ฉันรู้เพียงว่าชายที่ยืนอยู่ด้านหลังนี้หล่อมาก ทรงผมหล่อสไตล์เกาหลีสีดำขลับ ผิวขาวราวกับเจ้าชายหิมะ ปากสีระเรื่อธรรมชาติ ตัวสูงโปร่งมากกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร เทียบกับฉันที่สูงเพียงร้อยหกสิบเซนติเมตรแล้วคนละเรื่องเลย ดวงตาคู่คมกริบจ้องมองฉันอย่างกดดัน เอาแล้วสิยัยวาวา! "อ่าเอ่อขอโทษนะคะ หนูไม่ได้ตั้งใจเลยค่ะ!" ฉันยิ้มแหย ๆ ก่อนพยายามเช็ดรอยขนแมวนั้นต่อไป "แค่นิดเดียวเอง เดี๋ยวฉันจะเช็ดให้เอี่ยมเลยค่ะ!" ยังคงพยายามทำให้เขาใจเย็น แต่เหงื่อบนหน้าฉันนี่สิผุดขึ้นเม็ดเบ้อเริ่ม ซูเปอร์คาร์นะคะไม่ใช่เวฟทรงเช็งจะได้ไม่เครียด มาวันแรกก็ชะตาขาดซะแล้วยัยวาวาเอ๊ย แต่คนด้านหลังกลับพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ "ไม่ต้อง" มือน้อยๆ อันเรียวสวยของฉันถึงกับชะงักกึ "อ้าวงั้นก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?" เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย "ไม่เป็นไร?" เขาเดินเข้าไปใกล้รถ ใช้นิ้วแกร่งลูบรอยที่กันชน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "นี่เรียกว่านิดเดียวเหรอ?" ****