ชีวิตใหม่ของข้าไม่ขอเป็นสตรีอ่อนแอ

ในแต่ละวันของหลัวชีชีมีเรื่องให้ต้องดิ้นรนต่อสู้เอาตัวรอดจากปัญหาที่ถาโถมเข้ามาไม่จบสิ้น ถูกไล่ออกจากงานเพียงเพราะหน้าตาดีเกินไปแฟนเจ้าของร้านไม่ชอบหน้า หรือแม้แต่การจะกินไอศกรีมสักแท่งเพื่อปลอบใจตนเองในวันที่เหนื่อยล้า แต่มันกลายเป็นวันสุดท้ายที่หลัวชีชีมีลมหายใจ แต่การตายของเธอก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของการสู้ชีวิต เมื่อหลัวชีชีตื่นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของจื่อหยา สตรีผู้อ่อนแอและยอมแพ้กับอะไรง่าย ๆ นางดื่มยาพิษดับชีพตนเพียงเพราะไม่อยากแต่งงานกับชายที่ไม่ได้รัก ทั้งที่มีทางให้เลือกมากมายแต่กลับเลือกหนทางตาย ดียิ่ง ในเมื่อนางยกกร่างนี้ให้ข้าแล้ว ต่อไปนี้จื่อหยาจะไม่ใช่สตรีหัวอ่อนและอ่อนแออีกต่อไป หลังจากนี้จะไม่ขอทนให้คนเอาเปรียบ "แม่นางผู้นี้ใครหรือเจ้าคะ" "ข้าหม่าถิงแม่ข้าคือหม่าเสิ่นเป็นญาติคนสำคัญของพี่เซี่ยเหว่ย พวกเราน่ะโตมาด้วยกันสนิทกันม๊ากมากรู้ไว้ซะด้วย" "มิน่าเหล่าป้าเสิ่นถึงได้ไม่ยอมบอกเรื่องข้าวกลางวัน ที่แท้ป้าเสิ่นก็หวังให้ลูกสาวทำดีเอาหน้าให้พี่เซี่ยเหว่ยของข้าเห็นนี้เอง หรือว่าจะไม่ใช่แค่เอาหน้ากันน๊า" "พูดเหลวไหลอะไรของเจ้า ที่ท่านแม่ไม่บอกก็เพราะไม่ไว้ใจคนนอก เกรงว่าจะทำอะไรไม่รู้มาให้พี่เซี่ยเหว่ยของข้ากินต่างหาก เจ้าไม่รู้หรอกว่าท่านพี่กินอะไรได้บ้างไม่ได้บ้างอย่ามาทำสู่รู้หน่อยเลย" "อืม เช่นนั้นพี่เซี่ยเหว่ยเจ้าคะ ท่านกินถั่วคั่วได้หรือ" จื่อหยาหันกลับไปถามคนที่เอาแต่นั่งกินข้าวหน้าตาเฉย "ไม่ได้หรอก ข้าแพ้ถั่วน่ะ" ความจริงแล้วมิได้แพ้ถั่วแต่แพ้เปลือกสีแดงของมันต่างหาก ถ้าเอาออกก็กินได้ตามปกติ "หว๊า นั่นอาหารมีพิษนี่ สงสัยต้องให้หมากินแล้วกระมัง"